One-shot Sasuke i Naruto

"Pechowa sobota" - część 1.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

          Powolnym krokiem, szurając po podłodze włochatymi kapciami, skierowałem się w stronę kuchni. Choć zdążyłem już wziąć odprężający, poranny prysznic, a także naciągnąć na wilgotne ciało świeże ubrania, dalej czułem się zaspany - na zmianę potężnie ziewałem i przecierałem dłońmi podpuchnięte oczy. Naprawdę, uwielbiam, gdy mam jeden dzień wolny od pracy - nadarza się okazja, by porządnie się wyspać, dłużej wylegiwać się w łóżku i obudzić się przed południem, wyczuwając w powietrzu woń jajecznicy smażonej przez partnera posiadającego niebywały talent kulinarny. Wczoraj, kładąc się spać po wycieńczającym dyżurze w szpitalu, byłem przekonany, że właśnie w taki sposób będzie wyglądać moje wspaniałe, wręcz idealne rozpoczęcie soboty. Niestety, coś poszło cholernie nie tak! Zamiast odpoczynku otrzymałem... drażniącą bezsenność. Nie rozumiem - dlaczego najwięcej wspomnień, rozmyśleń, wątpliwości dopada nas właśnie wtedy, kiedy słońce zamienia się miejscem z księżycem? Hm... może noc wcale nie jest przeznaczona do spania? Może to czas, który spędzamy sam na sam z własnymi myślami? Snujemy scenariusze na przyszłość, które pewnie nigdy się nie spełnią i wypominamy sobie wydarzenia z przeszłości, na jakie już nie mamy wpływu? Brzmi sensownie. W gruncie rzeczy, nie mam nic przeciwko temu - od czasu do czasu przyjemnie jest wsłuchać się w siebie, w swoje uczucia, na chwilę odcinając się od rzeczywistości. Jednak dlaczego taki stan dopada mnie akurat wtedy, gdy moim jedynym marzeniem jest smacznie chrapać?! Złośliwość losu, psia mać. 
          Chociaż... może jest w tym cząstka mojej winy - od kilku dni coś mnie dręczy. Ta sprawa... bezustannie zaprząta mi głowę, a im dłużej ją rozpatruję tym bardziej nie wiem, jak powinienem postąpić. Zawsze myślałem, że zdecydowany ze mnie człowiek, który wie, czego chce. Ale, gdy trzeba wziąć pod lupę sprawy sercowe, gubię się - zupełnie jak małe dziecko w ogromnym supermarkecie.
           Mimo okropności tej nocy muszę przyznać, iż miała jeden znaczący plus - przez wiele godzin mogłem bez krępacji przyglądać się blondynowi. Naruto leżał obok mnie, pogrążony we śnie. Jego złote włosy były rozrzucone na poduszce, policzki zarumienione, a usta wygięte w delikatnym uśmiechu. Blask księżyca, wpadający do sypialni przez rozchylone zasłony, oświetlał jego twarz. Tak, wyglądał pięknie, a otaczająca go poświata dodawała mu niezwykłego uroku. Kochałem na niego patrzeć. Starałem się nie wlepiać oczu w chłopaka na każdym kroku - sam dziwnie się czuję, gdy ludzie lustrują mnie spojrzeniami od góry do dołu. Nie chciałem go krępować, dlatego w nocy mogłem wyjątkowo wykorzystać okazję i do woli napawać się jego widokiem. 
          Koniec końców, wstałem wcześniej niż zamierzałem - dochodzi 06:00, a ja - chirurg z jednym dniem wolnym od pracy - jestem już na nogach. Bomba. Gdyby tego było mało, zamiast pysznej jajecznicy muszę zadowolić się moim nieudolnym śniadaniem, ponieważ Naruto cichutko pochrapuje i nic nie wskazuje na to, by w najbliższym czasie miał zamiar wysunąć się spod kołdry. A to on uchodzi za rannego ptaszka... Ech, ten dzień zapowiada się gorzej niż sądziłem...
          - Tylko kawa może mnie uratować - mruknąłem, nastawiając wodę w elektrycznym czajniku. 
          W oczekiwaniu, aż się zagotuje, podszedłem do okna i widok z 11 piętra bloku wyjaśnił mi, dlaczego w mieszkaniu jest tak ciemno, chociaż wstaje ranek - mnóstwo popielatych chmur, z których pada rzęsisty deszcz. Na samą myśl, jak na zewnątrz musi być zimno moje ciało pokryło się gęsią skórką, przez co mocniej otuliłem się połami rozpinanego swetra. Ponura, jesienna pogoda. Właściwie nic zaskakującego. Prawdziwym powodem kilkusekundowego szoku, w jakim się znalazłem, było odbicie mojej twarzy w szybie - kruczoczarne włosy sterczały we wszystkie strony, pod oczami malowały się sine półksiężyce, a białka były silnie przekrwione. Wyglądałem, jakby dopiero uderzył we mnie piorun, rozjechał mnie walec drogowy albo właśnie obudziłbym się po mocno zakrapianej imprezie i umierałbym na kaca.
          - Nawet nie myślałem, że jest aż tak okropnie - jęknąłem.
          Moje dalsze użalanie się nad swoim stanem przerwał odgłos czajnika, sygnalizujący, że woda jest gotowa do użycia. Prędko znalazłem w szafce mój ulubiony, kolorowy kubek, który Naruto wykonał własnoręcznie i podarował mi na zeszłe urodziny. Uśmiechnąłem się na to wspomnienie, po czym wsypałem do naczynia dwie czubate łyżeczki rozpuszczalnej kawy. 
          Gdy sięgałem po zgrabną, szklaną cukierniczkę sądziłem, że nic złego nie może mi się już więcej przydarzyć. Pech ma swoje granice, rzuciłem raźno w myślach, wtem przekonałem się, że znów się myliłem - naczynie wyślizgnęło mi się z rąk i cała jego zawartość wylądowała na podłodze kuchni. Moja frustracja osiągnęła apogeum. Przez dłuższą chwilę błądziłem obłąkanym wzrokiem po kafelkach błyszczących się kilogramem rozsypanych kryształków. Miałem ochotę krzyczeć, ale na szczęście przypomniałem sobie, iż Naruto śpi w drugim pokoju i zdążyłem zamknąć usta nim wydobył się z nich szalony wrzask. Skończyło się na niegroźnym przegryzieniu języka oraz kilku cichych przekleństwach.
          Kiedy ukończyłem sprzątać moje cukrowe pobojowisko, byłem tak wściekły i rozdrażniony, że odechciało mi się jeść śniadanie. Tylko z gniewem wsypałem do kawy dwie łyżeczki cukru, starając się tym razem niczego nie rozsypać, po czym ciężko usiadłem przy stole. Skrzywiłem się, gdy pociągnąłem potężny łyk - jak się okazało już lodowatego - napoju. 
          - Równie dobrze mogłem wlać zimną wodę z kranu - mruknąłem. - Nie odczułbym wielkiej różnicy w temperaturze. Cholera, dlaczego to musiało tak szybko ostygnąć?
          Z niedowierzaniem pokręciłem głową, oparłem podbródek na splecionych dłoniach i wsłuchiwałem się w odgłos deszczu bębniącego w szyby okna, czasem przerywanego wyciem porywistego wiatru. Świat wydawał się smętny - całkowicie skąpany w szarościach. Mam wrażenie, że większość ludzi, słysząc słowo "jesień" myśli sobie o drzewach z wielobarwnymi liśćmi, tworzącymi w większej grupie prawdziwie magiczne pejzaże. Ja natomiast widzę to - kałuże, kupę błota, wiecznie brudne buty i powyłamywane druty w parasolkach. Właśnie w takie dni - mokre, zimne i bez wyrazu cieszę się, że mam takie mieszkanie - małe, ale przytulne i bajecznie kolorowe.
          Dawniej, zanim poznałem Naruto, chłopak początkowo żył w domu dziecka, gdzie dzielił niewielki pokój z pięcioma innymi rówieśnikami. Po pierwsze - nie miał nawet najlichszej prywatności. Po drugie - był prześladowany przez swoich współmieszkańców tylko dlatego, że najmocniej się wśród nich wyróżniał - najdrobniejszy, o najwątlejszym zdrowiu i niebywałych zdolnościach artystycznych. Do dziś miewa koszmary - budzi się w środku nocy, zlany zimnym potem na wspomnienie tego, co niegdyś mu robili, a mnie skręca, kiedy widzę blizny, pokrywające jego ciało. Po trzecie - pomieszczenie w sierocińcu miało surowy wygląd - odrapane ściany, z których płatami odpadała łuszcząca się biała farba, a jedynymi meblami były tam metalowe łóżka z uszkodzonymi materacami(wystawały z nich sprężyny i raniły plecy) oraz jedna rozklekotana szafa.
          Naruto, pragnąc prędko wyrwać się z tego piekła, pilnie się uczył, jednocześnie samodzielnie szkoląc się w rysunku. Zaczął sprzedawać swoje obrazy i po ukończeniu liceum miał na tyle pieniędzy, iż odszedł z domu dziecka i wynajął pokój w pewnym bloku. Niestety, wpadł z deszczu pod rynnę - mieszkanie znajdowało się w najbiedniejszej, kryminogennej i niebezpiecznej części miasta. Samo pomieszczenie okazało się być kilkumetrową klitką, bez okna, gdzie weszło małe łóżko i jedna szafka. Męczył się tam do czasu, aż postanowiliśmy razem zamieszkać i z pomocą finansową mojego brata, Itachi'ego, zdołaliśmy kupić mieszkanie do remontu. Pozwoliłem blondynowi samemu zaplanować urządzenie wnętrz. Po tylu latach spędzonych w ciemnych, ciasnych pomieszczeniach mógł dowolnie zabawić się barwami, wybrać meble i dodatki, które mu się podobały. Podszedł do tego zadania z ogromnym entuzjazmem - rozrysowywał plany, a później biegał godzinami po sklepach szukając czegoś, co pasowałoby do jego wyobrażeń.
          W taki sposób powstał nasz dom - kolorowe pomieszczenia z drewnianymi meblami, które często sami przemalowywaliśmy, aby lepiej pasowały, z podłogami pokrytymi miękkimi dywanami. Każde z nich ozdobione było wieloma dodatkami - obrazami Naruto, lampami bijącymi ciepłym blaskiem i ogromem kwiatów. Pomysł z zawieszeniem malunków blondyna oraz wprowadzeniem większej ilości światła szalenie mi się podobał, jednak najbardziej nie mogłem przeboleć roślinek... Cholerne chwasty. Są wszędzie - na podłodze, parapetach, szafkach... Nie raz już się o nie pokłóciliśmy, jak zapomniałem je podlać. Jednak największy armagedon nastał wtedy, gdy otworzyłem okno i zapomniałem, że Naruto ustawił na zewnątrz kilka doniczek krwisto czerwonych pelargonii. Najpierw na mnie nakrzyczał, a później zamknął się w sypialni, gdy tymczasem ja zbierałem resztki jego ukochanych kwiatuszków z chodnika pod naszym blokiem. Fakt, nie cierpię roślin. Jednak mój partner je uwielbia, więc chcąc nie chcąc - muszę je przeboleć. Idealny związek to nie taki, w którym dwie strony zawsze się ze sobą zgadzają, lecz istnieje on wtedy, kiedy potrafi się dojść do kompromisów. My taki odnaleźliśmy - zgodziłem się na kwiaty, ale to Naruto ma się nimi opiekować. Oczywiście i tak się do tego nie stosuję - gdy widzę, jak się szarpie z doniczkami, zawsze mu pomagam. Co ta miłość ze mną wyczynia...
          Ludzie odwiedzający nasze mieszkanie często twierdzili, że jest ono chaotyczne, niepoukładane, a kolory doprowadzają do oczopląsu zamiast sprawiać optyczną przyjemność. Nie zgodzę się z tym. Jest piękne. Przesiąknięte osobowością Naruto.
          Oderwałem spojrzenie od ponurego krajobrazu, rozciągającego się za oknem i przeniosłem je na obraz, zawieszony nad stołem. Przedstawiał różnorodne owoce wystające z wiklinowego koszyka, otoczonego polnymi kwiatami. Szeroko się uśmiechnąłem. Malunki, które zdobiły ściany naszego domu były optymistyczne, wypełnione pozytywnymi uczuciami. Jednakże, kiedy dopiero spotkałem blondyna, przez jego rysunki przemawiał mrok, cierpienie, strach... Tak bardzo się zmienił na przestrzeni czterech lat...
          Właśnie, już cztery lata jesteśmy razem. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że to dużo czasu, ale muszę przyznać, że minęło szybko niczym mrugnięcie powieką. Czy to wystarczająco długo, by wiedzieć, iż człowiek, z którym tworzymy związek jest tym jedynym do końca naszych dni? Tutaj ponownie rozpoczynają się moje przemyślenia, które nie pozwalają mi zasnąć - ciągle goszczą w mojej głowie. Naruto jest moim wybrankiem, a ja jego partnerem na resztę życia? To odpowiednia chwila... by się oświadczyć? Związać się na zawsze? Na dobre i złe?
           Wciągnąłem w płuca okazałą ilość powietrza, po czym powolnie wypuściłem ją nozdrzami. Zawsze pomagało mi to w ukojeniu nerwów, oczyszczeniu umysłu ze zbędnych myśli. Niestety, tym razem nie skutkowało. Gdy tylko zaczynałem się zastanawiać, w jaki sposób poprosić Naruto o rękę, po moim ciele przelatywały dreszcze, głos stawał w gardle, a czoło pokrywało się potem. 
          Nie boję się ustatkować. Już wybawiłem się i wyszalałem jako "wolny strzelec". Miałem kilku partnerów i parę partnerek. Jednak do żadnego z nich nie czułem tego, co do blondyna - cieszę się, kiedy tylko go widzę, tęsknię, jeśli jestem od niego oddalony, robię się chorobliwie zazdrosny, gdy ktokolwiek się do niego uśmiechnie i wiem, że jeżeli znalazłby się w zagrożeniu zasłoniłbym go własnym ciałem. A także zgodziłem się dla niego na rośliny w domu. To musi być miłość, bez wątpienia.
          Jestem pewien uczuć, jakie do niego żywię. Nie martwię się ani o rutynę, która mogłaby pojawić się w naszym związku, ani tym bardziej o ryzyko zdrady - jeśli naprawdę się kogoś kocha, nigdy nie zwróci się uwagi na innego człowieka. Musiałbym nie mieć serca, aby go w taki sposób potraktować, a czuję, że coś mi w tej piersi pika. Czy Naruto mógłby zainteresować się jakąś osobą, gdybym był jego mężem? Nie sądzę. Ten chłopak... ma zbyt duże pokłady wrodzonej dobroci.
          W takim razie, czego się obawiam? Tego, że Naruto może nie być gotowy na tak poważny krok, który zaważy na jego przyszłości. Jest ode mnie młodszy. O cztery lata. Wiele przeszedł mimo tego, iż dopiero przeżył dwadzieścia dwie wiosny. Nie zniósłbym odrzucenia przez niego oświadczyn, a w konsekwencji - pewnego rozstania. Czy je przyjmie? Odmówi? Będzie szczęśliwy? Rozczarowany? Co robić, co robić, co ja powinienem zrobić?!
           Wplątałem dłonie w krucze kosmyki i ciężko westchnąłem. Cholera, kocham go. Od kiedy go poznałem wiem, że to z nim chcę się zestarzeć. Ale czy on ma zamiar zrobić to... ze mną?

*****

          Znowu tam byłem. Siedziałem w małej, przytulnej kawiarni. Jak zawsze zająłem dwuosobowy stolik, znajdujący się w najciemniejszym kącie pomieszczenia - z tego miejsca mogłem swobodnie śledzić, kto wychodzi lub wchodzi głównymi drzwiami. Zamówiłem mocne espresso i zaplątawszy dłonie na filiżance, czekałem. Zerknąłem na zegar, zawieszony na przeciwległej ścianie. Dochodziła 15:00, a im wskazówki były bliżej wybicia pełnej godziny, coraz mocniej się niecierpliwiłem. Nawet nie zwracałem uwagi na otaczający mnie zgiełk, wywoływany przez wielu ludzi, popijających gorącą kawę i żywo ze sobą dyskutujących. Przyszło ich wyjątkowo dużo. Pewnie dlatego, że chcieli się ogrzać - za oknami prószył śnieg, a szyby były w połowie skute lodem. Mroźna zima. W takie dnie ciepłe napoje potrafią zdziałać cuda. Gdybym był w moim zwyczajnym nastroju, pewnie pękałyby mi uszy od krzyków, ale najwidoczniej nerwy sprawiały, że wrzaski do mnie nie docierały. Jeszcze kilka minut i znowu go zobaczę - chłopaka o magicznym uśmiechu. Lecz tym razem nie będę mu się biernie przyglądał - odważę się, by podejść i z nim porozmawiać. Oczywiście, jeśli nie uzna, że jestem nachalny, rzecz jasna. Albo nie zje mnie stres...

          Pewnego dnia, gdy odbyłem ostrą kłótnię z rodzicami, poddenerwowany wyszedłem z domu. Stwierdziłem, że może wysokokaloryczne ciasto z kilogramem czekolady poprawi mi humor. W ten oto sposób trafiłem do rzeczonej kawiarni i podczas składania zamówienia zauważyłem go przy pobliskim stoliku. Drobny blondyn o niesamowicie pięknych, błękitnych oczach rysował portret młodej dziewczyny. Choć używał zaledwie jednego ołówka, jego obraz był niesamowicie realistyczny - patrząc na niego miało się wrażenie, że jest zdjęciem. Niebywały talent, pomyślałem i niczym zaczarowany obserwowałem chłopaka, pochłoniętego tworzeniem arcydzieła. Nagle, gdy blondyn zrozumiał, iż od dobrej chwili lustruję go spojrzeniem, podniósł wzrok z nad kartki i - ku mojemu zdziwieniu - posłał w moją stronę czarujący uśmiech, dzięki któremu na jego policzkach pojawiły się urocze dołeczki. Ten jeden gest sprawił, że wszystkie negatywne emocje mnie opuściły - jakby ktoś wylał balsam na moje rozdygotane serce. Nigdy wcześniej nie doświadczyłem podobnego uczucia. Podniesienie kącików warg - niby nic wielkiego - a jednak mnie pocieszyło, uszczęśliwiło. Niesamowite, prawda?

          Od tamtego wydarzenia codziennie odwiedzałem kawiarnię, by móc go zobaczyć. Zawsze przychodził popołudniu i przesiadywał tam do późnego wieczora, spędzając czas na rysowaniu, a także ukradkowym obserwowaniu mojej osoby. Tak, wiem, że moje zachowanie podchodzi pod prześladowanie... ale co mogę zrobić, jeśli jego widok tak mnie cieszy? Mam wrażenie, iż jest mi drogi, a nawet nie znam jego imienia, śmieszne...

          Z zamyślenia wyrwał mnie odgłos dzwonka, zawieszonego nad drzwiami, który miał sygnalizować przybycie nowego gościa. To on. W granatowym płaszczu oraz pomarańczowej czapce, długim szaliku i puchatych rękawiczkach. Lekko przyprószony śniegiem, z czarną teczką rysunkową na ramieniu. Stanął w miejscu i rozglądał się po pomieszczeniu. Raptownie posmutniał, na co z niezrozumieniem zmarszczyłem brwi. Po chwili zrozumiałem, dlaczego spochmurniał - nie było wolnych miejsc.

          Gdy już zbierał się do wyjścia, poderwałem się z krzesła. Nawet nie chcę wiedzieć, z jaką prędkością biło moje serce, kiedy się do niego zbliżałem. Myślałem, że zaraz wyskoczy mi z piersi albo stanie w gardle. Nigdy wcześniej się tak nie denerwowałem. Stanąłem przed blondynem, już łapiącym za klamkę. Nieśmiało położyłem dłoń na jego ramieniu, na co chłopak odwrócił się w moją stronę, po czym obdarzył mnie swoim ciepłym uśmiechem.

          - Problem z miejscem? - zapytałem niezbyt mądrze, czując, iż moje policzki płoną rumieńcami.

          - Niestety, nie ma wolnych stolików - odparł, wzruszając ramionami. Zadziwiające - pierwszy raz usłyszałem jego głos. Miałem nadzieję, że nie ostatni.

          Splotłem dłonie za plecami, aby ukryć palce, którymi nerwowo poruszałem.

          - Może... dosiądziesz się do mnie? Mam wolne krzesło... oczywiście, jeśli chcesz... nie lubię się narzucać - jąkałem, błądząc wzrokiem po pomieszczeniu. Robiłem wszystko, by nie spojrzeć na blondyna - byłem pewny, że jeśli to zrobię, głos zupełnie uwięźnie w moim gardle.

          Najwidoczniej chłopak zauważył mój stan, ponieważ uśmiechnął się uspokajająca, po czym powiedział:

          - Nie martw się - nie narzucasz się. W gruncie rzeczy... to bardzo miły gest, z którego z wielką chęcią skorzystam.

          - Jestem Sasuke - Wyciągnąłem rękę. Nasze oczy znalazły się w tej samej linii. Z bliska jego tęczówki były wręcz hipnotyzujące.

          - Naruto - Uścisnął moją dłoń. - Cieszę się, że nareszcie wiem, jak masz na imię.

          Kolejna fala gorąca oblała moje ciało, a oddech niebezpiecznie przyspieszył.

          - Byłeś go ciekaw? - wydukałem.

          - Od kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem - wyjawił.

          Moje serce zadrżało. Dziwne uczucie... ogromna radość, której nie da się wyrazić, jaką można jedynie poczuć. Myślałem, że weźmie mnie za zdesperowanego wariata, który sobie go upatrzył i polował na niego od kilku tygodni. Natomiast on... widział we mnie to samo, co ja w nim. Życie to pasmo cholernie nieprzewidywalnych niespodzianek...

          Pomogłem mu się rozebrać, po czym usiedliśmy naprzeciw siebie przy moim ustronnym stoliku. Choć w pomieszczeniu było gorąco, Naruto drżał i dmuchał na dłonie, starając się dostarczyć im trochę ciepła.

          - Przemarzłeś - stwierdziłem. - Powinieneś napić się czegoś ciepłego. 

          Niewiarygodne... naprawdę się o niego troszczyłem i czułem dziwny ucisk w żołądku widząc, jak jego ciałem wstrząsają dreszcze. Przecież go nie znałem... ba, dopiero dowiedziałem się, jakie jest jego imię! A zależy mi na tym, by był zdrowy, szczęśliwy... Czy to normalne?

          - Nie, nie jest mi zimno. - Uśmiechnął się, jednak zauważyłem, że pod jego radosnym wyrazem twarzy krył się głęboki smutek. Chyba zrozumiałem, co było jego przyczyną.

          - Nie masz pieniędzy, prawda?

          Naruto spuścił wzrok i nieznacznie skinął głową.

          - Lubisz gorącą czekoladę? - zapytałem, wyciągając portfel z kieszeni.

          - Uwielbiam, ale... chyba nie chcesz mi jej kupić?

          - Dlaczego nie? - Wstałem z miejsca.

          - Zupełnie... mnie nie znasz - wyszeptał.  

          - Ale chcę poznać.

          Ruszyłem w stronę baru. Po kilku minutach wróciłem, stawiając przed blondynem wysoką szklankę z parującym napojem. Chłopak przez dłuższą chwilę wpatrywał się w naczynie, po czym przeniósł wzrok na moją twarz.

          - Dziękuję - powiedział, a w kącikach jego oczu zgromadziły się łzy. Nigdy wcześniej nie widziałem, by ktoś tak się wzruszył prezentem w postaci czekolady.

          - Nie ma sprawy - odparłem, kiedy Naruto wypił pierwszy łyk napoju i obdarzył mnie kolejnym uśmiechem. Cholera, potrafi nim poruszyć...

          - To jedyny podarek, jaki kiedykolwiek dostałem - przyznał. - Ma dla mnie szczególną wartość.

          Zdębiałem. 

          - Nigdy niczego od nikogo nie otrzymałeś? - zapytałem, nie kryjąc szoku, który malował się na mojej twarzy.

          - Nigdy. Niczego. Od nikogo - przytaknął, silnie akcentując poszczególne wyrazy. - Jesteś pierwszym człowiekiem, który... tak dobrze mnie traktuje.

           Poczułem, jak moje gardło się zacisnęło. Tylko zaprosiłem go do stolika. Jedynie kupiłem mu napój... nie chciałem myśleć, w jaki sposób wcześniej się z nim obchodzono, skoro był mi tak bardzo wdzięczny.

          Spodziewałem się, że nasza pierwsza rozmowa będzie szła... opornie - obydwaj będziemy sprawdzać, na co możemy sobie w swoim towarzystwie pozwolić, a tematy pogawędek nie wyjdą poza zakres "co robimy na co dzień". Jak bardzo się myliłem! Nawet nie przeszło mi przez myśl, iż możemy być wobec siebie... tak otwarci. Jakbyśmy z całych sił pożądali czyjejś bliskości i nareszcie ją znaleźli. W gruncie rzeczy, tak właśnie było.

          Naruto zwierzył się, że zawsze był sam. Jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym. On jeden uszedł z życiem, ale jako małe dziecko odniósł tak rozległe obrażenia, że nie odzyskał pełni zdrowia - niedosłyszy na prawe ucho, ma niską odporność... Bezustannie musi odwiedzać lekarzy. Nie pamięta ani mamy, ani taty. Nie posiadał innych członków rodziny, dlatego trafił do domu dziecka. Wspominał, jak był tam traktowany -  bity, prześladowany... Nikt nie udzielił mu pomocy. Aby się nie poddać, nie zrezygnować z życia, znalazł oparcie w rysowaniu. Tylko to dawało mu radość. Teraz mieszka w najbiedniejszej dzielnicy miasta, ale jak sam powiedział - przynajmniej ma własny pokój i żaden "kolega" go nie krzywdzi. Jednak nie ma biurka, a na łóżku niewygodnie mu się rysuje, dlatego każdego dnia przychodzi do kawiarni - by móc tworzyć obrazy i je sprzedawać.  

          Gdy słuchałem jego historii z trudem powstrzymywałem się od płaczu. Nie mogłem uwierzyć, że chłopak o tak niespotykanym charakterze nie zaznał  dobroci ze strony innych ludzi. Bolało mnie to. Jego krzywda działała na mnie tak, jakbym przeżywał ją razem z nim. Czy to możliwe?  Taka zażyłość  między obcymi osobami?  Nie znaliśmy się, a mimo to czułem, że Naruto jest mi drogi. Jak to się stało?  Nie mam pojęcia. Najwidoczniej na niektóre pytania nie istnieją odpowiedzi.
          Okazało się, że jesteśmy całkowitymi przeciwieństwami. Pochodziłem z "dobrego domu". Bogatego, ale prawie pozbawionego miłości. Rodzice częściej pracowali niż widywali się ze swoimi dziećmi. Smutna prawda była taka, że bardziej pamiętałem nasze nianie niż twarz mamy czy taty. Jedynym człowiekiem, który faktycznie otoczył  mnie miłością, był mój brat. To on mnie wychował i sprawił, że moje dzieciństwo jednak było szczęśliwe.
          W opozycji do mnie, Naruto nie miał nikogo. 
          Po swoich zwierzeniach stał się przeraźliwie smutny. Nieśmiało chwyciłem jego dłoń. Bałem się, że mógby ją zabrać, ale pozwolił, bym splątał nasze palce w jeden węzeł. Rozchmurzył się i sam zaczął wodzić opuszkami po mojej skórze. Jego wesołość wróciła. Nie mogłem się nadziwić, że ktoś, kto tak wiele wycierpiał, potrafi tak pięknie się uśmiechać.
          Siedzieliśmy w kawiarni do późnej, wieczornej godziny. Nie mogłem uwierzyć, że ten czas tak szybko zleciał. Jedynie rozmawialiśmy, a czerpałem przyjemność z każdej sekundy, jaką spędziłem w towarzystwie blondyna.
          Gdy poinformowano nas, że niebawem lokal zostanie zamknięty, zaoferowałem się, że odprowadzę Naruto do domu. Początkowo protestował, argumentując, że nie chce sprawiać mi kłopotu. Jednakże po kilku minutach  uległ i razem wyszliśmy na zewnątrz.
          Spokojnym krokiem skierowaliśmy się w stronę sąsiedniego osiedla. Śnieg trzeszczał pod naszymi stopami, lecz był zagłuszany dalszymi pogawędkami oraz salwami śmiechu. Nawet się nie obejrzałem, gdy znaleźliśmy się na obskurnej sklatce schodowej bloku chłopaka.
          Kiedy stanęliśmy przy drzwiach do jego mieszkania, Naruto zwrócił się w moją stronę, dodając swój szeroki uśmiech:
          - Dziękuję, Sasuke.
          - Za co? - odparłem zdziwiony.
          - Za to, że mnie wysłuchałeś. Przyjdziesz jutro do kawiarni?
          Pokiwałem twierdząco głową, unosząc kąciki ust.
          - W takim razie, do zobaczenia - szepnął blondyn, po czym delikatnie musnął wargami mój policzek.
          

*****

          Czy już wtedy wiedziałem, że go kocham? Bez wątpienia.

           

           ~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Witam Was serdecznie, kochani, w pierwszej notce po moim urlopie :)

Na początku chciałabym podziękować Wam za tak miłe przywitanie pod poprzednim postem ^^ Bardzo się cieszę, że mimo mojej nieobecności, zdecydowaliście się dalej mi towarzyszyć. Naprawdę, wiele to dla mnie znaczy.  

Dziś prezentuję Wam pierwszą część one-shotu pod tytułem "Pechowa sobota". Jest to opowiadanie, które niedawno zrodziło się w mojej głowie i pomyślałam, że będzie ono fajną rozgrzewką po mojej długotrwałej przerwie od pisania. Oprócz tego, jest ono pewnego rodzaju eksperymentem - napisałam je odrobinę innym stylem niż moje pozostałe historie, a także porusza ono lżejszą, mniej poważną tematykę. Postanowiłam podzielić je na dwie części, gdyż jedna notka byłaby stanowczo za długa.   Szczerze mówiąc, mam mieszane uczucia wobec dzisiejszego postu - z jednej strony bardzo przyjemnie mi się go pisało, ale z drugiej przez długi czas byłam odcięta od opowiadań i muszę się w nie na nowo wdrążyć. Jestem bardzo ciekawa Waszych opinii, dlatego będę cierpliwie na nie czekać. Mam nadzieję, że notka Wam się spodobała, a jeśli nie, to spróbuję zrehabilitować się następną publikacją :)

Teraz kilka spraw organizacyjnych.

W poprzednim poście wspominałam, że muszę przemyśleć sprawę opowiadania pod tytułem " Sidła przeszłości". Zdecydowałam, iż pojawi się na blogu i będzie dodawane na zmianę z "Sercem mroku", gdy tylko dokończę "Pechową sobotę" oraz "Bezsilnego".

Od czwartku rozpocznę nadrabianie zaległości na blogach i umieszczę swoje komentarze pod wszystkimi notkami.

Pozdrawiam serdecznie :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~