One-shot Sasuke i Naruto

"Bezsilny" - część 2

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

          Słone krople wypływały spod moich powiek. Następnie toczyły się wzdłuż twarzy, po czym z cichym pluskiem skapywały na poszewkę kołdry. Od ścian pokoju odbijał się donośny odgłos szlochu, pomieszany z wrzaskami i jękami. Liczyłem, że za pomocą krzyku zdołam się zmęczyć, a wtedy pozbędę się odczucia niepewności i przerażenia, przez które po moim ciele przebiegały upiorne dreszcze. Myślałem, że dzięki tej czynności odzyskam chociażby częściową jasność myślenia i - zamiast pogrążania się w rozpaczy - zacznę działać. Mógłbym spróbować odnaleźć Sasuke. Wiem, iż odszukanie jednego człowieka w mieście tak ogromnym jak Osaka, można określić przymiotnikiem "niemożliwe". Jednak zawsze lepiej jest czymś się zająć niż biernie czekać, aż sprawa sama się rozwiąże, prawda? W końcu w niczym nie pomoże siedzenie i zadręczanie się ponurymi przemyśleniami. Warto zrealizować pomysł, który na pierwszy rzut oka wydaje się szalony, a może w późniejszym czasie okazać się tym prawidłowym. Niestety, choć bezdźwięcznie szeptałem "uspokój się, Naruto i weź się w garść, bo musisz być teraz silny", nie potrafiłem opanować emocji. W niczym nie zaradziło ulegnięcie uczuciom - ani płacz, zdzieranie gardła czy zgrzytanie zębami mnie nie wyciszyły. Bałem się równie mocno jak przedtem, coraz dotkliwiej odczuwając samotność. Dopiero w takich chwilach, kiedy nie mamy nikogo, do kogo moglibyśmy się odezwać, przytulić lub wspólnie pomilczeć, człowiek zdaje sobie sprawę, iż życie to nieudany spektakl, a my jesteśmy zaledwie aktorami, którzy nie przywykli do swojej roli albo otrzymali błędny scenariusz, nie przeznaczony do ich odczytu. W istocie, rzeczywistość jest brutalna, a skazanie na opuszczenie, to największy wymiar okrucieństwa. Skoro ja, chłopak pochodzący ze szczęśliwej rodziny, tak źle znosiłem odosobnienie, jak musiał czuć się Sasuke - nie mający oparcia w ojcu, którego brat leżał w szpitalu, znajdując się w śpiączce? Nie potrafiłem sobie wyobrazić, ile cierpienia się w nim gromadzi. Może jest teraz zupełnie sam? Kolejny raz pobity, uciekł do Itachi'ego, gdzie siedzi przy jego łóżku, płacze i ściska go za rękę, błagając, by się obudził? A ja, jego najlepszy przyjaciel, członek rodziny, którego sam sobie wybrał, nie potrafię mu pomóc. Zamiast się ruszyć, trzęsę się ze strachu. W tej chwili, niczym nie różnię się od Fugaku - także zadaje mu ból. Nie fizyczny, lecz psychiczny - pozostawiam go na pastwę losu.

          - Jesteś żałosny, Uzumaki - warknąłem, wplatając dłonie we włosy i wbijając palce w skórę głowy. - Żałosny, żałosny, żałosny!

          Strach zastąpiła nieokiełznana wściekłość. Szczerze nienawidziłem siebie za niemoc, która paraliżowała moje myśli i ruchy. Nawet nie zauważyłem, kiedy w przypływie gniewu zadrapałem skronie paznokciami, pozostawiając na nich zaczerwienione, piekące ślady.

          Nagle mój wzrok przykuł ciemny ekran telefonu, który odbił blask sierpa księżyca wprost w zapłakane tęczówki. Marzyłem, by urządzenie rozbłysnęło światłem, sygnalizując nadejście wiadomości. Nie potrzebowałem długich, skrupulatnych wyjaśnień, dlaczego Sasuke się ze mną nie kontaktował. Wystarczyłoby krótkie "żyję" lub "nic mi się nie stało", a moje nerwy zostałyby ukojone.

          Przymknąłem opuchnięte powieki, po czym oparłem podbródek na kolanach, które uprzednio przyciągnąłem do piersi. W głowie bezustannie przywoływałem wspomnienia mojego przyjaciela - jak ratował mnie z opresji, gdy zlany zimnym potem stałem przy tablicy na matematyce, starając się rozwiązać zadanie, którego treści nawet nie zrozumiałem. Zawsze, kiedy nauczyciel się odwracał, Sasuke kreślił w powietrzu rozwiązanie lub pisał je na rękach i pokazywał w moją stronę. Przyznają, że wyłącznie dzięki niemu przechodzę z klasy do klasy, nie musząc się siłować z tym przedmiotem, który najwyraźniej dotarł na Ziemię z dna piekieł. Przypominałem sobie nasze letnie wakacje, jakie spędzaliśmy razem - jeździliśmy nad jezioro, godzinami wylegując się na brzegu. Pamiętałem jego uśmiech, którym mnie obdarzył, gdy na zeszłe urodziny podarowałem mu własnoręcznie namalowany obraz. Właśnie ten widok - szczęśliwy Sasuke, z błyszczącymi, wesołymi oczami i uniesionymi kącikami ust - sprawił, że zdołałem się uspokoić. Przestałem ronić łzy i wyładowywać wściekłość, która zniknęła równie prędko jak się pojawiła. Choć dalej byłem przerażony i zmartwiony poczułem, iż odradzają się we mnie siły do działania. Pragnąłem znów go zobaczyć, dotknąć, upewnić się, że jest cały i zdrowy. Aby tego dokonać, nie mogłem dalej siedzieć bezczynnie i użalać się nad własnym losem.

          Rękawem koszuli otarłem wilgotną twarz i z trudem dźwignąłem się z łóżka, kierując się w stronę włącznika światła. Wykonywałem chwiejne, niestabilne ruchy, ponieważ miałem wrażenie, jakby moje nogi wykonano z ołowiu - były tak ciężkie, że ledwo udawało mi się oderwać stopy od podłoża. 

           Kiedy nareszcie dotarłem do przeciwległej ściany, pokój wypełnił ciepły blask żarówki żyrandola. Choć rozpoznawałem wszelkie sprzęty, meble i osobiste rzeczy, jakie tu i ówdzie walały się po pomieszczeniu, czułem się, jakbym był tu obcy. Niewątpliwie powinienem znajdować się  w innym miejscu, lecz musiałem się rozruszać, by rozpocząć poszukiwania. W tym celu powolnie, krok za krokiem, przeszedłem się w stronę okna, gdzie przystanąłem i z zaciekawieniem wyjrzałem przez szybę. Nie sądziłem, że ponury widok, który się za nią rozciągał, ponownie odbierze mi chęci do dalszego oddychania. Przyglądałem się opuszczonej ulicy i otaczających ją chodnikom, gdzie zalegały śnieżne zaspy. Wysokie, smukłe latarnie raz po raz, z cichym sykiem się zapalały i gasły, a porywisty wiatr miotał koronami ogołoconych drzew. Mówi się, że bez względu na porę dnia, Japonia tętni życiem. Najwidoczniej obrzeży, na których mieszkałem, nie dotyczyła ta reguła, gdyż nie zauważyłem nikogo ani niczego, w czym płynęłaby krew. Ten ponury krajobraz sprawiał wrażenie wymarłego, jakby wszyscy ludzie i zwierzęta zapomnieli o jego istnieniu. Z niewiadomych przyczyn spowodował, iż po moich plecach przebiegł gwałtowny dreszcz, a strach, który odczuwałem znacząco wzrósł. Tak przerażony, a równocześnie roztrzęsiony, tracący sens w istnienie świata czułem się dwa tygodnie temu -  gdy Sasuke, ponownie skatowany przez Fugaku, przybiegł do mojego domu.

          Powróciwszy pamięcią do tamtego wydarzenia, wściekle zacisnąłem pięści.

          - Nigdy więcej nie chcę się czuć tak bezsilny - szepnąłem, z bólem serca przymykając powieki.   

*******

          Z głuchym stukotem postawiłem na blacie nocnej szafki małą, metalową miseczkę, wypełnioną wodą, po czym zamoczyłem w niej kraniec bawełnianego ręcznika. Następnie odwróciłem się na pięcie w stronę mojego łóżka, na którego krańcu siedział drżący, skulony Sasuke. Choć otuliłem jego ramiona kocem, chłopak trząsł się z zimna, krzyżując ręce na piersiach. Musiał wybiec z domu ubrany w zaledwie cienką koszulkę oraz dżinsowe spodnie, kiedy na dworze panował mróz, a drogi były skute lodem. Ze względu na to, że jest niedziela, postanowił pospać dłużej. Nie spodziewał się, że gdy wstanie i pójdzie do kuchni zrobić sobie śniadanie, ojciec dopiero wróci do mieszkania po całonocnym "maratonie alkoholowym". Sasuke nie zdążył się schować nim Fugaku wszedł do pomieszczenia i zaczął go brutalnie szarpać, bić oraz wyzywać. Skatowany chłopak cudem zdołał mu się wymknąć i uciec na dwór, lecz prócz butów nie zdążył wziąć wierzchniego ubrania. Przemarznięty, udał się tam, gdzie zawsze znajdowało się jego schronienie - do mnie. Czułem się wyjątkowo podle spoglądając, jak mój przyjaciel nie mógł się ogrzać, a ja, ubrany w krótkie spodenki i koszulkę na ramiączkach wcześniej narzekałem, że kaloryfery są stanowczo za gorące. Gniewnie przegryzłem wargę, jednocześnie karcąc się w myślach. W bezruchu, wodziłem wzrokiem po sylwetce Sasuke. Jako pierwsze, rzuciły mi się w oczy czerwone plamy krwi, widniejące na jego ubraniach. Mój podbródek gwałtownie zadrżał, a tęczówki się zaszkliły. Miałem ochotę chwycić nóż i wbić go w serce Fugaku, o ile ten drań w ogóle może je posiadać. Następnie zwróciłem uwagę na jego głowę, którą celowo pochylił tak, by włosy - delikatnie oświetlone słonecznym blaskiem - zakryły cały obszar twarzy. Wiedziałem, dlaczego to robił - wstydził się siniaków i ran, które ją pokrywały. Nigdy nie zostałem uderzony przez moich rodziców. Miałem wrażenie, że Sasuke czuje się przez to ode mnie gorszy, choć wielokrotnie mu powtarzałem, iż jego obrażenia nie są upokorzeniem. Raczej przykładem okrucieństwa, do jakiego może posunąć się człowiek, notorycznie nadużywający napojów alkoholowych.
          Westchnąłem głęboko, przystając przed chłopakiem, którego ciałem wstrząsnął gwałtowny dreszcz. Mimo tego, że oddzielało nas od siebie zaledwie parę centymetrów, nie spojrzał na mnie - tylko szczelniej otulił się kocem, ze wzrokiem utkwionym w wyznaczonym punkcie podłogi. Poczułem, jakbym się od niego mentalnie oddalał - bałem się go dotknąć, zagadnąć. Choć mój podbródek silnie zadrżał, a w kącikach oczu znów zgromadziły się łzy rozpaczy, zdołałem przemóc strach - ostrożnie wyciągnąłem dłoń w stronę jego twarzy i delikatnie chwyciłem go za podbródek wskazując, iż chciałbym, by podniósł głowę. Sasuke posłusznie wykonał zalecenie, przez co mogłem mu się lepiej przyjrzeć - nieobecnemu, zaszklonemu spojrzeniu ciemnych tęczówek, licznym siniakom, rozcięciom, zaschniętym śladom łez i krwi, które widniały na jego policzkach oraz otaczały zaczerwienione oczy. Z trudem opanowałem krzyk przerażenia, po czym zbliżyłem usta do czoła mojego przyjaciela, składając na nim czuły pocałunek. Gdy oderwałem wargi od jego skóry i nieznacznie się odsunąłem, zauważyłem, iż Sasuke - z nieukrywanym zdziwieniem - pierwszy raz tego dnia wpatruje się w moją twarz. Posłałem w jego stronę najweselszy uśmiech, na jaki potrafiłem zdobyć się w tej sytuacji, mając szczerą nadzieję, że nie odebrał opacznie mojej próby pocieszenia. Na szczęście, chłopak odwzajemnił gest, lecz po chwili ponownie spochmurniał i spuścił wzrok.
          Zrezygnowany, usadowiłem się obok niego na materacu, tak blisko, że stykaliśmy się udami i przystąpiłem do oczyszczania jego twarzy. Powolnie ścierałem mokrym krańcem ręcznika zastygłe skrzepy i pozostałości brudu, od czasu do czasu wodząc dłońmi po jego szyi. Nie mogłem się nadziwić, jak zimna była skóra chłopaka - w dotyku przypominała bryłę lodu, której nic nie mogło ogrzać - ani moje ręce, ani bawełniany koc. Niekiedy usta Sasuke wykrzywiał grymas bólu, gdy przez przypadek za mocno nacisnąłem obite miejsce jego głowy. Natychmiast go wtedy przepraszałem, a moje ruchy stawały się jeszcze delikatniejsze, jakbym myślał, że mój przyjaciel jest stworzony z popękanych odłamków szkła, które w każdej chwili mogą ulegnąć ostatecznemu zniszczeniu. Chłopak, zauważając moje zachowanie, starał się mnie uspokajać poprzez subtelne uniesienie kącików ust. Szczerze mówiąc, mimo usilnych prób, jego uśmiechy nie były przekonujące - wiedziałem, że próbuje nimi jedynie zamaskować cierpienie, które nosi w sercu. Znałem emocje, jakie się w nim kłębiły i wiedziałem, że często zakłada maskę, by mnie nie niepokoić.
          Kiedy zakończyłem obmywanie jego twarzy, ręcznik pokrywały liczne, rozległe, szkarłatne plamy. Z wściekłością zwinąłem go w kulę i niechlujnie wrzuciłem do miski z wodą, która niebezpiecznie zakołysała się na blacie szafki. Przez dłuższą chwilę, plusk był jedynym dźwiękiem, który rozbrzmiewał w pokoju. Obaj milczeliśmy, rzucając w swoje strony ukradkowe, niezręczne spojrzenia. Posępnie opuściłem głowę, wbijając spojrzenie w czubki palców stóp. Cholera. Nigdy nie wiedziałem, jak w takich momentach powinienem się odezwać. Cisza, która nas otaczała była przytłaczająca, a atmosfera się zagęszczała. Nareszcie, cicho odchrząknąłem i odszukałem pod kocem dłoni Sasuke. Kiedy natrafiłem na jego palce, złączyłem je w ciasny węzeł, pieszcząc opuszkami aksamitną skórę chłopaka. Czarnowłosy spojrzał w moją twarz. Powstrzymując się od płaczu, oparł głowę na moim ramieniu, przez co czułem jego gorący, nierównomierny oddech, skraplający się na mojej szyi. Otoczyłem go wolnym ramieniem, pozwalając sobie na złożenie ukradkowego pocałunku w jego czarne kosmyki.
           Trwaliśmy w swoich objęciach, gdy niespodziewanie Sasuke przemówił przyciszonym, zachrypniętym głosem:
          - Czy świat cokolwiek by stracił, gdybym z niego zniknął?
          Początkowo myślałem, że się przesłyszałem. Ze strachu mocniej go do siebie przycisnąłem, dukając:
          - P-Proszę?
          Ponowił pytanie. Jego beznamiętny, wyzuty z emocji ton sprawił, że maleńkie włoski na moim karku gwałtownie się zjeżyły. Głośno przełknąłem ślinę.
          - O-Oczywiście, że by utracił - odparłem zdecydowanym, choć drżącym głosem.
          - Co takiego?
          - Wartościowego człowieka.
          - Wartościowego? - szepnął, po czym przecząco pokręcił głową. - Nie ma we mnie nic godnego uwagi, bo co mogłoby być w pół-sierocie, dziecku alkoholika, który sam z wielką chęcią pociągnąłby za spust pistoletu wymierzonego w moją skroń? Jestem tylko balastem. Dla ciebie, Itachi'ego... Byłoby lepiej, gdybym nigdy się nie pojawił.
          - Proszę cię - nie mów tak ani nie myśl w ten sposób - błagalnie jęknąłem.
          - Dlaczego nie? - odparł, nie kryjąc zdziwienia. - Czy moje życie ma znaczenie? Nie. Jestem tylko drobiną, pyłem.
          - Nie - zaprzeczyłem. - Jesteś człowiekiem, Sasuke. Nie rzeczą, która musi mieć przypisany sposób użycia, przeznaczenie, a gdy się zepsuje, to wystarczy ją wyrzucić i zastąpić nową. Każdy z nas jest niepowtarzalny i pisze swoją własną historię, która będzie wyglądać tak, jak sobie ją zaplanuje. Nie musisz być ważny dla wszystkich ludzi, żyjących na Ziemi. Wystarczy, iż zauważą cię najbliżsi. Dla nich twoje zniknięcie byłoby śmiertelnym ciosem.
          - Myślisz, że by po mnie zapłakali?
          - Z pewnością - odrzekłem bez choćby sekundy zamysłu, po czym dodałem szeptem:- Ja, gdybym cię stracił, nie mógłbym dalej żyć.
          Sasuke uniósł wzrok, a nasze spojrzenia się skrzyżowały.
          - Naprawdę? - zapytał.
          Twierdząco pokiwałem głową. Nie musiałem podchodzić do lustra, aby wiedzieć, że moje policzki pokryły się krwistym odcieniem.
          - Jesteś częścią mnie - wyjawiłem. - Połową mojej duszy, serca. Jeślibyś zginął, ja umarłbym wraz z tobą. Wolałbym być przy tobie w innym świecie, niż tutaj bez ciebie, Sasuke.
          Chłopak odetchnął głęboko i wtulił twarz w moją szyję. Nie musiałem długo czekać, by poczuć, że łzy wzruszenia skapują z jego policzków i płyną wzdłuż mojej skóry.
          - Wiesz, gdybym tylko mógł, przejąłbym twoje cierpienie - przyznałem, szczelniej otulając go ramionami. - Może dziwnie to zabrzmi, ale ciągle widzę w tobie tego uśmiechniętego chłopca, którego poznałem w piaskownicy. Tamtego dnia uratowałeś mnie od samotności. Zawsze byłem... nieśmiały, więc gdybyś się mną nie zainteresował... pewnie nie miałbym aktualnie najlepszego przyjaciela.
          Sasuke uśmiechnął się przez łzy. Tym razem było to prawdziwe, radosne uniesienie kącików ust.
           - Ty każdego dnia mnie ratujesz, Naruto. Odkąd pamiętam, poświęcasz się dla mnie. Chciałbym w jakiś sposób ci się odwdzięczyć. Co mógłbym zrobić?
          - Żyj - odparłem, po dłuższej chwili milczenia.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

          Witajcie kochani :)

Na wstępie chciałabym Was przeprosić za kilkukrotne zmienianie daty publikacji nowej notki. Niestety, mam teraz bardzo mało wolnego czasu - szkoła i nauka zupełnie mi go odbierają. Obecnie walczę z matematyką - geometria całkowicie mnie pogrążyła i moje najbliższe dni będą się skupiać wokół pól figur. Ferie zimowe przypadają mojemu województwu dopiero 14 lutego i do tego czasu na blogu nie pojawią się nowe posty. Mam straszny nawał pracy, ale, kiedy będę mieć wolne, postaram się dodać kilka notek, a także napisać parę rozdziałów wprzód, abyście nie musieli zbyt długo czekać na kontynuacje opowiadań. 

Dziś prezentuję Wam kolejną część one-shotu pt. "Bezsilny". Szczerze powiedziawszy, przewidywałam, że zawrę w niej więcej wydarzeń, dzięki czemu byłaby znacznie dłuższa. Jednak, tak jak już Wam powyżej wspominałam, cierpię na brak wolnego czasu. Pomyślałam, iż ją znacząco skrócę i dodam to, co dotąd udało mi się napisać. Obiecuję, że kolejna część będzie miała większą objętość, a także zawrę w niej więcej akcji. Mam nadzieję, że mimo mojego osobistego braku przekonania wobec tego wpisu, notka Wam się spodobała, a jeśli nie, to postaram się poprawić następną publikacją :)

Wszelkie blogi, na których pojawiły się nowe posty, a także te, na jakie zostałam zaproszona, odwiedzę w czasie ferii. Przepraszam autorów za zwłokę z czytaniem i komentowaniem.

Na zakończenie dzisiejszego rozdziału, mam dla Was piosenkę, która mnie do niego zainspirowała. Odkąd się na nią natknęłam, bezustannie jej słucham. Ma piękny tekst, który naprawdę potrafi skłonić do przemyśleń. Mam nadzieję, że przypadnie również do Waszych gustów.



Pozdrawiam serdecznie i do następnego wpisu :)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~