"Serce mroku" ~ Rozdział 13

W którym zostaje złożony pocałunek nadziei...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

          Usta Itachi'ego zastygły w niemym krzyku. Zamiast wrzasku, z jego ściśniętego gardła wydobyły się jedynie ciche, pojedyncze świsty. W kącikach opuchniętych oczu pojawiły się łzy, które już po chwili spływały pobladłymi policzkami. Słone krople skapywały z drżącego podbródka i lądowały na pozdzieranych kolanach. Gdyby nie cierpienie oparzonego oraz okaleczonego ciała, długowłosy z pewnością pomyślałby, że musiał znaleźć się świadomością w centrum wydarzeń kolejnego, sennego koszmaru. Jednakże ból pękającej i porozcinanej skóry upewniał go, iż to, co widzi dzieje się w rzeczywistości. Choć marzył, aby okazało się, że uległ wybrykom wybujałej wyobraźni, szaleńczy rytm serca, gwałtowne mdłości oraz problemy z oddychaniem nie pozostawiały mu cienia wątpliwości - nie śnił. Naprawdę znajdował się przed zawalonym wejściem swojego płonącego domu i obserwował najazd ludzkich wojsk na osadę Sandimel. Przerażenie otępiło jego zmysły, dzięki czemu przez moment nie słyszał żadnego dźwięku ani też nie wyczuwał zapachu dymu. Tylko patrzył, a z każdą kolejną minutą kontury miasta coraz bardziej się rozmazywały. Balansował na granicy omdlenia, aż nagle zdołał przywrócić trzeźwość umysłu, kiedy to wsunął palce w przerwy brukowej kostki i z głośnym chrzęstem połamał wszystkie, wydłużone paznokcie. Nerwowo pokręcił głową, po czym zdołał spojrzeć na Sasuke. Stojący obok niego sześciolatek z trudem utrzymywał równowagę, ponieważ jego kolana raz po raz się uginały. Trzęsąc się ze strachu, skrzyżował ręce na piersiach i boleśnie drapał przedramiona, jakby próbował skupić swoją uwagę na skaleczeniach, a nie na rzeczach, które miały wokół niego miejsce. Początkowo wodził rozszerzonymi źrenicami po poszczególnych obszarach osady, aż raptownie wybuchnął płaczem. Upadł na ulice i zwinął się w kłębek, bezustannie powtarzając półszeptem: " boję się, boję się".

          Starszy brat obrzucił malca zrozpaczonym spojrzeniem. Był pewny, że kiedy tylko wyniesie go z płomieni, Sasuke będzie bezpieczny. Poświęcił własny organizm, aby ocalić go od poparzeń, a tymczasem obaj znaleźli się w centrum kolejnego zagrożenia. W jego świetle pożar posiadłości okazał się być niewinną igraszką z żywiołem. Tutaj czekała ich trudniejsza walka o przetrwanie, a Itachi, ze swoimi obrażeniami, nie mógł ochronić chłopca równie skutecznie jak zrobił to podczas ucieczki z budynku. Teraz czuł się zupełnie bezsilny i zawiedziony, ale patrząc na łzy młodszego brata obiecał w duchu, że nie pozwoli, aby jakikolwiek człowiek chociażby spróbował go dotknąć. "Jeśli będę zmuszony poświęcę siebie, aby ratować ciebie, Sasuke", pomyślał. Przegryzł wargę, gdy wyciągnął obolałe ramiona w stronę sześciolatka, który badawczo przyjrzał się jego ranom. Dzięki swemu wyjątkowemu darowi - nadzwyczajnej witalności, uszkodzenia ciała długowłosego goiły się w zabójczo szybkim tempie. Niektóre draśnięcia już zaczynały się zasklepiać, a oparzenia na klatce piersiowej się rozjaśniały. Korzystając z okazji, malec wtulił się w szyję brata, który objął go rękami i szeptał mu do ucha uspokajające słowa. 

          Oddziały Łowców z łatwością przedzierały się przez główną, zrujnowaną bramę osady. Niczym morska fala wypływały z czeluści lasów i wpadały do serca miasteczka. Towarzyszyły im ogromne, popielate psy, niemal dorównujące wielkościom dorosłym ogierom. Świdrowały otoczenie zimnymi, szarymi oczami, które odbijały blask księżyca. Z każdym krokiem pozostawiały za sobą ślady masywnych łap oraz kałuże śliny, spływającej z otwartych pysków.

          Siedząc na czarnych, umięśnionych koniach, wojownicy podpalali posiadłości rozjarzonymi pochodniami. Strawione ogniem budynki jeden po drugim się zawalały, czemu towarzyszyły pojedyncze, donośne huki. Porywisty wiatr unosił pył rozsypując go na ulicach, które wkrótce wyglądały, jakby zostały przyprószone śniegiem. Niektóre elementy upadłych domów, zajęte płomieniami, wypadały na chodniki powodując, że pożar błyskawicznie obejmował kolejne tereny, aż także zapłonęły pobliskie, leśne drzewa. Cały obszar wampirzej miejscowości przypominał wielkie palenisko, którego gęsty dym zatruwał pozostałości świeżego powietrza. 

          Kiedy Łowcy upewnili się, że w Sandimel nie ostało się żadne, nienaruszone zabudowanie, przystąpili do rozprawienia się z mieszkańcami. Swoimi broniami, wśród których Itachi rozpoznał miecze, metalowe dzidy, łuki oraz sztylety, rozszarpywali ciała napotkanych Potomków Nocy. Zdezorientowane wampiry wylegały na chodniki miasteczka i natychmiast wpadały w ręce oprawców, gdyż nie istniało już miejsce, gdzie mogłyby się schronić - wszystkie budynki błyskawicznie obracały się w ruiny. Ludzcy wojownicy nie wykazywali najmniejszych oznak litości - każdy osadnik, którego zauważyli musiał zginąć, lecz nie lekką, szybką śmiercią. Z premedytacją zadawali rany tak, aby ofiary powolnie się wykrwawiały, dzięki czemu wkrótce przepływały ulicami rzeki krwi. Zanosząc się zimnym, okrutnym śmiechem, wpatrywali się w twarze konających dzieci, kobiet, mężczyzn i starców. Nie raz tratowali ich kopytami swoich wierzchowców, kiedy to umierający Potomek Nocy odważył się błagać o skrócenie męki. Gdy jakikolwiek wampir zdołał umknąć danemu Łowcy, w pogoń ruszały psy. Dzięki swym sprężystym, długim nogom bez większego problemu doganiały uciekinierów i rozrywały szczękami ich gardła. Niekiedy zadanie jednego ciosu im nie wystarczało i choć dany mieszkaniec już nie żył, bestie odgryzały jeszcze ręce lub nogi. Te bardziej wychudzone nawet pożerały martwe ciała, nie pozostawiając najmniejszej kości. Krzyki mordowanych wampirów wypełniały cały obszar upadłego miasta i niosły się w głąb lasów, wypłaszając z zarośli dzikie, zlęknione zwierzęta.

          Mimo że losy osady zostały przesądzone w chwili, kiedy ludzkie wojska do niej wkroczyły, ostatki wampirzych sił zbrojnych starały się odeprzeć napaść agresorów. Liczba Łowców oraz towarzyszących im psów - wyszkolonych morderców - znacząco przewyższała jednostki Potomków Nocy, dlatego też liczyli się z faktem, iż nie mają szans na wygraną. Walczyli tylko po to, aby odwrócić uwagę wojowników od cywilów, którzy starali się umknąć w czeluści lasów. Tylko przedostanie się między drzewa dawało jeszcze szansę na przetrwanie, lecz wyminięcie płonących elementów budynków, Łowców i psów wydawało się równie nierealne jak natychmiastowe przybycie wybawicieli. Jednakże większość mieszkańców wolało zaryzykować i zginąć z honorem niż bezczynnie czekać na przyjście śmierci. Do wampirzych wojowników dołączali także pojedynczy mężczyźni i kobiety, którzy poprzez swoje poświęcenie pragnęli uratować rodziny oraz ukochanych. Wiedzieli, że nawet jeśli rozedrą tętnice kilku ludziom, kolejni ich osaczą i rozerwą ciała broniami. Ale pocieszali się myślą, że zginą ratując tych, których darzą miłością.

          Nagle bracia Uchiha odczuli drżenie ziemi, a następnie do ich uszu doszedł przeraźliwy łoskot. Itachi jęknął cicho, gdy nagły podmuch wiatru smagnął jego plecy niczym batem, po czym doświadczył uderzeń twardych, drobnych przedmiotów. Nie musiał się nawet obracać, aby wiedzieć, że ich dom - azyl, miejsce, w którym żyli od kiedy się urodzili - właśnie się zawalił. W innych okolicznościach z pewnością by się tym przejął, bo był bardzo przywiązany do budynku, w którym się wychował. Właśnie tam spędził mnóstwo wspaniałych chwil w towarzystwie swojej rodziny, lecz teraz miał większy problem niż upadek posiadłości - przez upiorny hałas pewien Łowca zwrócił twarz w stronę tulącego się rodzeństwa. Wcześniej ludzcy wojownicy ich nie zauważyli, a przez potężny hałas przykuli uwagę przypadkowego, czarnowłosego mężczyzny, obok którego gniewnie powarkiwał kulejący pies. Łowca zaśmiał się szyderczo i wycelował zakrwawiony miecz w drżących chłopców. Kiedy popędził konia, Itachi widział jego ruchy niczym w zwolnionym tempie. Nie słyszał już nieustających wrzasków, lecz jedynie przeraźliwe bicie serca, które omal nie wyskoczyło z jego piersi. Zdawał sobie sprawę, że nie zdąży umknąć jeźdźcowi, dlatego też prędko schował sześciolatka za swoimi plecami, zerwał się na równe nogi, wysunął kły i wściekle zasyczał. Zapomniał o obolałym ciele. Teraz liczyło się jedynie pokonanie wojownika, który zagrażał bezpieczeństwu malca."Jeśli chcesz nas zabić, nie poddamy się bez walki!", pomyślał. Miał już przygotować się do skoku, w którym zdołałby rozedrzeć tętnice Łowcy, kiedy usłyszał za sobą pisk Sasuke, a obok jego policzka przeleciała samotna strzała. Z głośnym świstem przecięła powietrze i wbiła grot między oczy wojownika, który potężnie się zachwiał i już martwy zsunął się z wierzchowca. 

          Długowłosy, oddychając niespokojnie, obrócił się na pięcie i dostrzegł sylwetki swoich rodziców. Na ich twarzach nie malowało się już przerażenie i choć dalej mieli pobladłą skórę, wyglądali na rozwścieczonych, a nie wystraszonych. Ostra, rozeźlona mimika zupełnie nie pasowała do matki rodzeństwa, która stanowczo trzymała w dłoniach kruczoczarny łuk. Kobieta syknęła gniewnie, wpatrując się stalowym spojrzeniem w ciało wojownika.

          - Nikomu z was nie pozwolę tknąć moich dzieci! - warknęła.

          Mikoto od lat uznawana była za najzdolniejszą łuczniczkę w osadzie Sandimel. Zdecydowanie naciągała strzały i zawsze trafiała w upatrzony cel, nigdy przy tym nie chybiając. Natomiast stojący obok niej Fugaku dzierżył w dłoni długi, wyszczerbiony miecz, który niespodziewanie podniósł nad głowę i poderwał się do biegu. Wyminął swoje dzieci i z całej siły wbił ostrze w głowę psa, który już szykował się do ugryzienia Itachi'ego. "Mimo swojej zadziwiającej wielkości, poruszał się bezszelestnie. Moje uszy nie wychwyciły nawet najcichszego kroku łap", pomyślał zszokowany długowłosy, spoglądając na bestię leżącą u swoich stóp. Jego rozedrgany wzrok padł na jej martwe, otwarte ślepia, których wyraz z łatwością zjeżył maleńkie włoski na karku.  
          Gdy mężczyzna wyszarpywał z czaszki swoją broń, Sasuke wtulił się w nogi starszego brata, roniąc przy tym pojedynczą łzę. Niespodziewanie poczuł na swojej głowie przyjemny, delikatny dotyk. Był pewny, że zagadkowa dłoń należy do Itachi'ego i przeżył prawdziwy szok, kiedy obrócił się i zauważył, iż to palce ojca wplątują się w jego włosy. Fugaku obejmował drugim ramieniem sylwetkę długowłosego, który pozwolił sobie oprzeć czoło o klatkę piersiową Potomka Nocy. Sześciolatek dojrzał wtedy w wyrazie twarzy mężczyzny coś, czego nie miał okazji zauważyć od czasu zaostrzenia między-rasowej wojny - radość z posiadania rodziny. Malec na nowo zobaczył łagodną stronę charakteru swojego taty - tą, którą kochał i jakiej nie widział przez ubiegłe lata. Zupełnie nie przypominał teraz wampira, który kilka godzin temu wyładowywał złość na swoim dziecku. Nawet zakrwawiony miecz, leżący u stóp mężczyzny nie odebrał rodzeństwu nagłego wzrostu poczucia bezpieczeństwa, kiedy także Mikoto ułożyła dłonie na ramionach swoich synów. Obdarowała ich krótkimi, urywanymi pocałunkami, po czym uśmiechnęła się serdecznie. Nagle spoważniała, poprawiając łuk oraz kołczan, które tymczasowo zawiesiła na szyi.
          - Musimy uciekać - powiedziała, omiatając wzrokiem zniszczoną okolicę miasteczka. - Nie możemy zostać tu ani sekundy dłużej. Wkrótce większa ilość Łowców się nami zainteresuje i nie uda nam się umknąć, jeśli rzucą się na nas dziesiątki wojowników.
          Fugaku pokiwał twierdząco głową, jakby chciał podkreślić słuszność słów swojej żony, po czym zwrócił się w stronę wystraszonego rodzeństwa.
          - Nie martwcie się - szepnął. - Będziemy was osłaniać. Nie rozglądajcie się na boki. Patrzcie tylko przed siebie i nie zatrzymujcie się, dopóki nie powiemy, abyście to zrobili. Biegnijcie za mamą, która będzie nas ubezpieczać od przodu. Ja zajmę się tyłem i bokami.
          Kobieta mruknęła pod nosem tak cichą odpowiedź, że nikt nie zrozumiał, co chciała im przekazać. Jednak po tonie jej głosu poznali, iż wyraziła zgodę na zrealizowanie planu swojego męża. Sasuke oraz Itachi nie ośmielili się wypowiedzieć słowa. Tylko bladzi i drżący ze strachu chwycili się za dłonie obserwując, jak rodzice zajmują swój szyk, jednocześnie przygotowując bronie.
          - Gotowi? - Usłyszeli za sobą głos mężczyzny.
          Długowłosy nieznacznie kiwnął głową, głośno przełykając przy tym ślinę. Zdołał jedynie rzucić przelotne spojrzenie na swojego młodszego brata, po którego policzkach toczyły się łzy przerażenia, zanim cała rodzina Uchiha poderwała się do biegu. W zabójczej prędkości przemykali okrwawionymi ulicami, starając się wymijać ciała wampirów oraz płonące elementy budynków. Niestety, przez dym, który gryzł w oczy, często nie zauważali twardych lub ostrych przedmiotów pokrywających ścieżki. Ciągle się o nie uderzali, dzięki czemu wkrótce ich nagie stopy pokryte były głębokimi skaleczeniami. Jednak ani Sasuke, ani Itachi, Mikoto czy też Fugaku nie zwracali uwagi na ból nóg, gdyż od prędkości biegu zależało dotarcie do lasu i spróbowanie ukrycia się wśród drzew. Gdyby tylko na chwilę zwolnili, mogliby zwrócić na siebie uwagę ludzkich wojowników oraz psów, którzy - ku radości rodziny - nie zdołali ich jeszcze zauważyć. Poruszali się niemal bezszelestnie, przypominając cztery cienie, które coraz zwinniej pokonywały kolejne przeszkody. Ale szczęście ich opuściło, kiedy to wyminęli pierwszy zakręt i wpadli pomiędzy zbiorowisko Łowców oraz psów, którzy przyjęli ich pojawienie się z wyraźnym zadowoleniem. Natychmiast starali się zaatakować rodzinę, lecz Mikoto błyskawicznie naciągała strzały, które przeszywały głowy wojowników. Gdy ona usuwała przeciwników z drogi, Fugaku atakował popielate bestie oraz ostatki Łowców, próbujących dosięgnąć chłopców. Krew ludzi i zwierząt tryskała ze wszystkich stron, brudząc nocne koszule Itachi'ego i Sasuke. Chociaż raz po raz wydawali z siebie stłumione krzyki, nie odważyli się obracać głów i spoglądać na swoich przeciwników. Woleli wbijać spojrzenia w plecy mamy, której zranione ramię obficie krwawiło, lecz pomimo bólu, kobieta ani razu nie opuściła łuku. 
          Po zaciętej walce udało im się dotrzeć do przerwy w murze, znajdującej się po przeciwległej stronie osady. Było to wąskie przejście, ukryte wśród wysokich krzewów na wypadek nagłej ewakuacji. Jednak w przypływie paniki niewielu mieszkańców o nim pamiętało i zamiast z niego skorzystać - pod wpływem strachu - kierowało się w stronę głównej bramy. Tam czekała na nich jedynie śmierć z ręki czyhających Łowców. Natomiast tutaj członkowie rodziny nie dojrzeli żadnego, ludzkiego strażnika, na co czworo wampirów odetchnęło z wyraźną ulgą. Ale nie mieli czasu na odpoczynek - musieli jak najprędzej opuścić ruiny Sandimel, dlatego też prędko przystąpili do przedzierania się przez rośliny. Boleśnie drapiąc sobie gałęziami ręce i twarze, zdołali dotrzeć do wyrwy pomiędzy kamieniami. Ze swoją wspólną pomocą przecisnęli się przez przejście i znaleźli się poza obrębem osady. Natychmiast rzucili się do ucieczki. Nie czuli już pod stopami elementów dawnych budynków, lecz miękką, leśną ściółkę, która okazała się balsamem na ich poranioną skórę. Wymijali kolejne drzewa, wystrzegając się ustalonych szlaków, którymi mogliby poruszać się Łowcy. Robiło się coraz ciemniej, a krzyki dochodzące z miasteczka znacząco cichły. W powietrzu nie wyczuwali już zapachu dymu, który zastąpiła woń gnijących, jesiennych liści. Od czasu do czasu włosy Potomków Nocy rozwiewał przyjemny wiatr, który w przeciwieństwie do wichru na terenie osady, nie powodował bólu, a przynosił ukojenie umęczonym, spoconym ciałom. Rozkoszując się tym uczuciem, mimowolnie na ich twarze wkradły się subtelne uśmiechy. Im dalej zagłębiali się w las, tym bardziej utrwalali się w przekonaniu, że ich życia przestały być zagrożone. Nie musieli się już obawiać Łowców ani ich psów, ponieważ pozostawili katów za swoimi plecami. Teraz mogli się jedynie niepokoić wygłodniałymi zwierzętami, które w porównaniu do morderców osadników wydawały im się równie szkodliwe jak pluszowe zabawki.
          Nagle ujrzeli w oddali dziesiątki miniaturowych świateł, przypominających wyglądem maleńkie punkty. Unosiły się kilka metrów nad ziemią, od czasu do czasu drgając lub zmieniając położenie.
          Na znak dłoni Mikoto, rodzina gwałtownie się zatrzymała i schroniła za pniem klonu. Z uwagą obserwowali jasnopomarańczowe plamy, które wkrótce okazały się do nich zbliżać z każdej, możliwej strony. Im zagadkowy blask zaczął się coraz bardziej powiększać zrozumieli, iż należy on do rozjarzonych pochodni, które trzymali w dłoniach przedstawiciele nadchodzącego oddziału Łowców. Po chwili dostrzegli zarysy sylwetek mocarnych mężczyzn, a także psy, które energicznie węszyły w powietrzu. Musiały zwietrzyć trop wampirzej rodziny, ponieważ utkwiły oczy w miejscu, w którym stali i przeraźliwie zaszczekały.
          - Wyczuły nas - wyszeptał przerażony sześciolatek, który na zmianę szarpał krańce ubrań członków swojej rodziny. - Musimy coś zrobić! - dodał podniesionym głosem, kiedy zauważył, że nikt nie zwrócił na niego swojej uwagi.
          Donośniejsze słowa malca sprawiły, że Fugaku najpierw przelotnie przyjrzał się jego twarzy, po czym zaczął nerwowo się rozglądać, jakby rozpaczliwie poszukiwał drogi ucieczki. Niespodziewanie rozedrgany wzrok mężczyzny padł na koronę klonu, która wyjątkowo posiadała jeszcze mnóstwo szerokich, kolorowych liści. "Gałęzie nadają się do wspinaczki", pomyślał. " Są odpowiednio rozstawione, lecz drzewo jest jeszcze zbyt młode i nie utrzyma ciężaru dorosłego wampira". Z rezygnacją spojrzał na Mikoto, wskazując drzewo ruchem dłoni. Podbródek kobiety potężnie zadrżał, ale rozumiejąc aluzję męża, twierdząco kiwnęła głową. Wiedziała, że tylko Sasuke oraz Itachi zdołają ukryć się pomiędzy gałęziami, a oni pozostaną na ziemi i odwrócą uwagę Łowców od schronienia rodzeństwa.
          - Musicie wejść na drzewo - poleciła Potomkini Nocy, zwracając się w stronę swoich dzieci. - Ukryjcie się pomiędzy najbujniejszymi liśćmi, w najwyższych partiach klonu. Pozostańcie tam przez kilka godzin i skierujcie się do Kolonii. Tam otrzymacie pomoc. Opowiedzcie członkom Rady Księżyca, co zaszło w osadzie Sandimel. 
          - Ruszajcie! Natychmiast! - wykrzyczał mężczyzna, kiedy psy Łowców popędziły w ich kierunku, a za nimi galopowały wierzchowce wojowników.
          Fugaku oraz Mikoto błyskawicznie podsadzili malca na najniższą gałąź. Sześciolatek od razu rozpoczął wspinaczkę, nie zważając na krwawiące rany stóp. Z zaskakującą prędkością pokonywał kolejne wysokości, płynnie przechodząc pomiędzy odgałęzieniami rośliny. Tuż za nim ruszył Itachi, lecz gdy chwycił się następnej gałęzi, do jego ucha doszedł jeszcze drżący głos ojca: "proszę, opiekuj się Sasuke". Długowłosy chciał się obrócić i spojrzeć w oczy mężczyzny, ale słyszał już coraz głośniejsze ujadania bestii, więc bez zastanowienia rzucił się do ucieczki. W przeciwieństwie do sześciolatka, wchodzenie na drzewo przychodziło mu z niemałą trudnością - kiedy spróbował wykonać szybszy ruch, jego świeżo zasklepione rany się otwierały, powodując nagłe przypływy cierpienia. Z licznych skaleczeń leniwie wypływała krew, która brudziła korę drzewa. Dodatkowo, przez swój lęk wysokości zbierało mu się na mdłości, przy czym wielokrotnie omal się nie ześlizgnął z gałęzi. Przegryzając wargę, zdołał spojrzeć w górę i dojrzał swojego młodszego brata, który wyciągał ku niemu dłonie. Zdawał sobie sprawę, że malec nie zdoła go utrzymać, dlatego też wbił kły w usta, aby nie krzyknąć i ostatni raz podciągnął się na rękach. Usiadł ciężko obok Sasuke i oparł głowę o konar drzewa, starając się uspokoić wzburzony oddech. 
          - Ale...gdzie mama? - zapytał sześciolatek, wpatrując się z napięciem w twarz starszego brata. - Gdzie tata?
          Itachi rozejrzał się nerwowo, lecz mimo usilnych starań, nie zauważył rodziców na żadnej gałęzi drzewa. Z trudem odważył się wyjrzeć znad liści i dostrzegł Potomków Nocy, stojących obok pnia klonu. Z przygotowanymi broniami czekali na nadejście przeciwników, których ujadania oraz krzyki niosły się echem po obszarze lasu. W tym momencie długowłosy zrozumiał słowa Fugaku - mężczyzna błagał go, aby troszczył się o malca, bo ani on, ani matka, nie będą mogli już trzymać nad nim pieczy. Poświęcą swoje istnienia, by ocalić dzieci - ukochane istoty, ale także następców wampirzego tronu.
          Długowłosy głośno przełknął ślinę, a po policzkach spłynęły łzy. Spojrzał w oczy malca, wyczekującego odpowiedzi, ale żadne słowa nie przeszły mu przez gardło. Jednakże jego reakcja musiała wystarczyć, aby sześciolatek domyślił się powodu, dla którego rodzice do nich nie dołączyli, bo po ciele Sasuke raz po raz przechodziły gwałtowne dreszcze.
          - Nie...nie...nie... - powtarzał, wybuchając płaczem. - Nie! Musimy im pomóc!
          Bracia usłyszeli donośny brzdęk metalu, świsty strzał oraz straszliwe warczenie bestii. Sześciolatek chciał się już wychylić i spojrzeć na walkę, która rozegrała się pod ich stopami, lecz Itachi w porę go do siebie przyciągnął, wtulił w swoją klatkę piersiową i nie pozwolił, by malec obserwował kolejny rozlew krwi. Choć Sasuke starał się wyrwać z uścisku brata, zdołał jedynie przecisnąć głowę pod jego ramieniem. Długowłosy jeszcze przez chwilę zakrywał mu dłonią oczy, ale dał za wygraną, kiedy sześciolatek ponownie go odepchnął. Obaj, zaszklonym wzrokiem obserwowali, jak ich rodzice walczą z atakującymi ich psami oraz Łowcami. Przez moment dawali radę odeprzeć natarcie, ale liczebność przeciwników ich przytłoczyła, przez co pewnemu wojownikowi udało się wedrzeć między ciała wampirów i wbić ostrze w serce Potomka Nocy. Fugaku zachłysnął się krwią i runął na ziemię, kiedy człowiek wyszarpnął oręż z jego klatki piersiowej. Powietrze wypełnił śmiech Łowców oraz krzyk rozpaczającej kobiety. Sasuke także pragnął wydać z siebie przeraźliwy wrzask, ale Itachi zatkał mu usta ręką, drugą czule go otulając. Mikoto zażarcie się broniła, ciskając dziesiątki strzał, lecz popielata bestia chwyciła za jej gardło, powaliła na ziemię i rozdarła szczękami szyję.
          Kiedy wojownicy upewnili się, że z ciał wampirów ulotniło się życie, jeden z Łowców, wyraźnie najstarszy z oddziału, spojrzał na dwa, wychudzone psy.
          - Posprzątajcie - polecił zwierzętom ochrypłym głosem.
          Drapieżniki łapczywie się oblizały, po czym rzuciły się na martwych Potomków Nocy. Z niewiarygodną szybkością odrywały kawały mięsa i pożerały elementy organizmów. Radziły sobie nawet z grubymi kośćmi, które przegryzały niczym wiotkie gałązki.
          Długowłosy wtulił twarz w ramię malca i przyciągnął jego głowę do swojej klatki piersiowej. Obaj przymknęli powieki, aby nie patrzeć, jak bestie posilają się ciałami matki i ojca. Jednakże ich mlaskanie wystarczało, by oczyma wyobraźni widzieli, co dzieje się kilkadziesiąt metrów pod nimi.
          Gdy dźwięki ustały i zastąpił je tętent kopyt, Itachi podniósł wzrok. Oddział Łowców ruszył w stronę osady Sandimel, pozostawiając za sobą ogromną kałużę krwi. Psy nie oszczędziły chociażby jednej chrząstki - pochłonęły wszystko i z pewnością posiliłyby się jeszcze większą ilością ciał, lecz zapach szkarłatnej substancji musiał otępić ich zmysły - nie wyczuły braci kryjących się w koronie klonu. Nie węszyły, ani tym bardziej nie spojrzały w stronę gałęzi, wśród których ukrywały się jeszcze dwa wampiry. Tylko potulnie podreptały za wojownikami nie wiedząc, że po korze drzewa spływały teraz łzy osieroconych dzieci. 

*******

          Naruto krzyczał głośno, a jego przejmujący głos odbijał się od ścian posiadłości. Natężenie wrzasku było tak ogromne, iż z łatwością docierał do najdalszych pokoi i wprawiał w drganie szklane przedmioty. Kiedy jego gardło raptownie się ścieśniło, wydał z siebie zduszony jęk, który wkrótce zastąpiło rozpaczliwe łkanie. Słone krople wypływały strumieniami spod zaciśniętych powiek i moczyły dłonie Potomka Nocy. Niektórym udawało się przedrzeć przez palce Sasuke, po czym z cichym pluskiem skapywały na posadzkę lub lądowały na kolanach blondyna. Po upływie kilku sekund płaczu, twarz lekarza wyglądała, jakby dopiero wyszedł z kąpieli - do mokrych, zaczerwienionych policzków przyklejały się złote kosmyki. Napięte mięśnie nieubłaganie buzowały pod pobladłą skórą, raz po raz wywołując upiorne skurcze. Drżące ręce sprawiały, iż z wielkim trudem utrzymywał je na twarzy wampira - ciągle się ześlizgiwały. Nie miał w sobie na tyle odwagi, by mocniej przycisnąć opuszki do policzków Uchihy, ponieważ kruczowłosy wydawał mu się teraz delikatny, jakby został stworzony z porcelany. Był pewny, że jedno, małe pękniecie wystarczyłoby, aby pojawiły się następne uszkodzenia, aż dusza chłopaka na nowo by się roztrzaskała. Tworzyły ją setki rys, które pozostawiły wydarzenia z przeszłości i drobny impuls zdołałby teraz ponownie otworzyć każdą, dawną ranę. Naruto miał nawet wrażenie, że serce Sasuke, przy ukazaniu mu swojej przeszłości, zaczęło obficie krwawić. 

   

*******

          Przez wiele długich, nużących godzin, które mijały straszliwie wolnym tempem, bracia Uchiha nie ośmielili się zmienić swoich pozycji. Trwali w zupełnym bezruchu, wtulając się w swoje ciała i nie wydając nawet najcichszego dźwięku. Dopiero, kiedy na niebie pojawiła się pierwsza, różowa smuga, Itachi nieznacznie uniósł głowę. Był pewny, że Sasuke, znużony płaczem, musiał zasnąć i przeżył nieukrywany szok, gdy zauważył, iż oczy malca są szeroko otwarte. Jednakże jego spojrzenie było puste i otępiałe, wbite w wyznaczony punkt na korze klonu. Długowłosy otwierał już usta, by zapytać sześciolatka czy dobrze się czuje, ale w ostatniej chwili zrezygnował i głośno przełknął ślinę. Bowiem z własnego doświadczenia wiedział, jaka będzie odpowiedź - obaj czuli się fatalnie, zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. Całe ciała bolały ich tak, jakby ktoś obił ich skórę ciężkim przedmiotem. Bezustannie w uszach dzwoniły im skomlenia psów, kiedy bestie posilały się ich martwymi rodzicami, a przed oczyma mieli kałużę krwi, która - już zastygła - rozciągała się pod ich stopami. Dodatkowo, Itachi ciągle się obawiał, że w pobliżu mogą czaić się Łowcy, którzy z Sandimel będą wracali leśnymi ścieżkami do twierdzy w Metrisundzie. Gdyby teraz jakikolwiek, ludzki wojownik ich zauważył i zaatakował, starszy przedstawiciel rodzeństwa nie poradziłby sobie z ochroną młodszego brata. Nawet jeśli dopisałby mu łut szczęścia i udałoby mu się pokonać napastnika, sam z pewnością utraciłby życie. Czuł się wycieńczony i miał wrażenie, że nawet najmniejsza rana zdołałaby go zabić. A gdyby odszedł, malec zostałby zupełnie sam, zdany na łaskę losu, który zupełnie im nie dopisywał. "Jeśli bym umarł, Sasuke by sobie nie poradził", pomyślał Itachi, gładząc dłonią kosmyki chłopca. "Nie zna drogi do Kolonii, ani do żadnego innego, wampirzego miasta. Tułałby się po lasach, aż padłby ofiarą głodu, dzikich zwierząt lub - co gorsza - wrogo nastawionych ludzi. Nie, nie możemy jeszcze ruszać. Musimy poczekać".

          Nadszedł świt, a słońce zawisło wysoko nad koronami drzew. Jego ciepłe promienie przebijały się przez gałęzie i oświetlały gęstwiny lasu, które skąpane w blasku, zupełnie nie przypominały wcześniejszych, mrocznych zarośli. Liczne ptaki, zachęcone błękitem nieba, wyleciały ze swoich kryjówek i przycupnęły na gałązkach krzewów, wyśpiewując piękne, urzekające melodie. Ktoś, kto spacerowałby tymi zakątkami nigdy by nie przypuścił, że kawałek dalej, dosłownie kilka godzin temu, doszło do rzezi mieszkańców osady, a niewinna krew spłynęła strumieniami.

          Długowłosy nerwowo kręcił głową, starając się uciec od promienia słońca, które padało na jego twarz. Błyskawicznie pozostawiało na wampirzej skórze czerwone, piekące pręgi, zwiększające cierpienie umęczonego ciała. "Jeżeli jeszcze chwilę tu zostaniemy, nabawimy się oparzeń", pomyślał. Niepewnie odchrząknął, po czym szepnął:

          - Sasuke, powinniśmy ruszać. Im dłużej tu zostaniemy, światło zacznie nam zagrażać.

          Malec wyprostował swoją sylwetkę i spojrzał w oczy Itachi'ego. Po chwili namysłu, tylko kiwnął głową i przystąpił do schodzenia z drzewa. Zaskoczony długowłosy nie miał innego wyjścia, jak ruszenie w ślad za malcem. Jednak, przez swoje poważniejsze obrażenia, nawet opuszczenie korony klonu było dla niego trudnym zadaniem - pełnym zbędnego cierpienia. Kiedy po licznych przekleństwach udało mu się stanąć na ziemi, Sasuke już od wielu minut trwał oparty o pień drzewa i wpatrywał się w ślady szkarłatnej substancji. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji - przypominała posąg zastygły w jednej pozycji. Itachi podążył za spojrzeniem sześciolatka i przez kilka sekund nie potrafił ruszyć się z miejsca, gdy w jego pamięci na nowo pojawiło się wspomnienie rodziców. Przegryzł wargę i na ciężkich, obolałych nogach zbliżył się w stronę chłopca.

          - Chodź, skarbie - powiedział, chwytając go za dłoń.

          Bez słowa ruszyli w drogę. Szli powolnym chodem, podczas którego długowłosy bacznie obserwował okolicę. Na wszelki wypadek nauczył się różnorodnych dróg do Kolonii, dlatego bez większej trudności odnalazł ukrytą ścieżkę, lecz większym problemem było dla niego wypatrzenie ewentualnych zagrożeń. Ze swoim wyostrzonym zmysłem węchu, ciężko było mu odróżnić poszczególne zapachy, których w lesie były setki - zmieszanych ze sobą i nieznośnie wzmocnionych. Potężny słuch Sasuke mógł o niebo lepiej przydać się w wyszukiwaniu wrogów, ale chłopiec, będąc w ciężkim szoku, nie mógł korzystać ze swoich zdolności. Nie potrafił skupić na niczym swojej uwagi i tylko posłusznie dreptał przy boku brata, dlatego też Itachi - nie mając wobec niego żalu - musiał mieć oczy dookoła głowy.

          Nagle do ich uszu doszedł znajomy tętent końskich kopyt. W popłochu ukryli się pomiędzy wysokimi drzewami, kiedy zza dębu wyskoczył przerażony, czarny wierzchowiec. Ogier, pozbawiony jeźdźca rżał niespokojnie, a na jego boku, tuż przy siodle, znajdowała się zaschnięta krew. Lecz nie należała do zwierzęcia, a do Łowcy, który najwidoczniej musiał zginąć podczas walki w osadzie.

          Ośmielone rodzeństwo powolnie wyszło z ukrycia, starając się nie spłoszyć zwierzęcia, gdyż mogło stanowić transport, którym udałoby się im dotrzeć do Kolonii. Itachi ostrożnie wyciągnął rękę w stronę konia, chwytając go za lejce i kojąco głaszcząc po głowie. Gdy rumak się uspokoił i radośnie ocierał łeb o dłoń młodzieńca, długowłosy nieznacznie się uśmiechnął.

          - Ty nie jesteś niebezpieczny - szepnął. - W przeciwieństwie do tych, których nosiłeś na grzbiecie.

          Upewniwszy się, że ogier pozwoli się dosiąść, bracia usiedli w szerokim siodle. Sasuke otulił ramionami biodra długowłosego i oparł głowę o plecy chłopaka. Zanim jego powieki się zamknęły, usłyszał, iż Itachi popędził konia i pognali, a odgłos kopyt ukołysał go do snu. 

           Wieczorem, wycieńczeni i zlani potem, dostrzegli mury Kolonii. Kiedy zbliżyli się do bramy, natychmiast poderwały się dziesiątki strażników i ruszyły w ich stronę. Niestety nie zdążyli dobiec, gdy obaj chłopcy omdleli ze zmęczenia i bezwładnie runęli na ziemię. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętali były  krzyki Potomków Nocy: "ocaleni, ocaleni!". 

*******

          Złączone umysły wypełniła bezkresna ciemność, a Naruto - z wyraźnym zaskoczeniem - odkrył, że do jego głowy powróciły własne myśli, przeżycia oraz wspomnienia. Nie był przekonany czy Sasuke zerwał więź i zakończył ukazywanie przeszłości, czy to tylko kolejna przerwa między poszczególnymi wizjami. Lecz, kiedy dłonie Potomka Nocy zsunęły się z policzków blondyna i przesunęły na wysokość ramion, po czym zupełnie się odsunęły, lekarz nie miał już wątpliwości - kruczowłosy przerwał połączenie jaźni.

          Uzumaki powolnie otworzył oczy i wydał z siebie stłumiony pisk, gdy przyjrzał się wampirowi - jego zakrwawionym, pogryzionym ustom, zabrudzonemu bandażowi, łzom zaschniętym na policzkach, ale największe wrażenie wywarł na nim wzrok Uchihy - identyczny, jaki posiadał będąc sześcioletnim chłopcem - pusty, w którym kłębiły się straszliwe uczucia.

          - Wcześniej powiedziałeś, że jestem silny, prawda? - szepnął Naruto, kręcąc głową z niedowierzaniem. - Ale to ty jesteś prawdziwym mocarzem - dodał, widząc zadziwione spojrzenie wampira.

          Blondyn ostrożnie ułożył dłonie na policzkach kruczowłosego, po czym przybliżył usta do jego twarzy. Złożył długi, ciepły pocałunek na czole młodzieńca, który początkowo zaskoczony jego gestem, uśmiechnął się i pozwolił sobie objąć talię lekarza.

          Gdy wargi Naruto odsunęły się od skóry wampira, wtulił twarz w jego szyję, a po policzkach potoczyły się świeże łzy. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Witajcie kochani :)

Dziś prezentuję Wam 13 rozdział "Serca mroku". Szczerze mówiąc, jestem go bardzo niepewna, dlatego też będę cierpliwie czekać na Wasze opinie. Wpis miał pojawić się wcześniej, ale niestety miałam drobną awarię mojego zestawu komputerowego. Na szczęście problem został już zażegnany i mogę swobodnie dodawać wpisy. Mam nadzieję, że mimo moich obaw, notka Wam się spodobała, a jeśli nie to spróbuję się poprawić następną publikacją :)

Wszystkie blogi, które czytam i na których pojawiły się nowe wpisy niebawem odwiedzę i skomentuję zaległe notki. 

Pozdrawiam serdecznie i do następnego wpisu :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~