Opowiadanie Sasuke i Naruto

"Serce mroku"

Prolog

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

          Królestwo Lenoia od stuleci uważane było za kraj opływający w bogactwa. Zostało założone na dziesięciu wzgórzach, których nazwy wywodzą się od imion pierwszych władców. Choć początkowo było ono zaledwie małym państewkiem, z czasem rozrosło się na obszar całego Północnego Kontynentu. Ze względu na to, iż otaczały je spokojne morza, dziesiątki wpływowych firm z całego świata zakładały tam swoje siedziby. Dzięki ich dorobkom mieszkańcy Lenoi nigdy nie odczuli głodu ani biedy, a każdy człowiek dysponował wystarczającą dla siebie ilością pieniędzy. Rozwinięte, ogólnodostępne szkolnictwo oraz medycyna zapewniały wysoki poziom życia, który dodatkowo wzbogacała kwitnąca sztuka. 

          Choć wszystkie miasta i wsie miały swój unikatowy charakter, na ich tle najbardziej wyróżniała się stolica Królestwa - Metrisund. Była to ogromna metropolia, w której dominował starodawny, gotycki styl architektury. Domy mieszkańców przypominały wyglądem miniaturowe pałace-wielkie posiadłości, zbudowane z szarych bądź czarnych kamieni. Każde z nich miały wysokie, szerokie okna oraz dwuskrzydłowe drzwi ozdobione kolorowymi witrażami. Zazwyczaj otaczały je także rozległe ogrody, których styl był indywidualnym upodobaniem ich właścicieli. W przeciwieństwie do prywatnych posesji, budynki publiczne, takie jak szkoły, szpitale lub bary stworzone były z kolorowej cegły. Ulice miasta wyłożone były brukowaną kostką, która kończyła się dopiero u stóp kamiennej bramy otaczającej zamek. Była to okazała twierdza o surowym wyglądzie. Składała się z wielu dziesiątek wież, które można było dostrzec z każdej części stolicy. Przesiadywała w niej para królewska oraz jej zaufani doradcy, którzy mieli decydować nad przyszłością Metrisundu, a także całej Lenoi.

          Stolicę zewsząd otaczały mieszane, gęste lasy, które kryły w sobie mroczną tajemnicę. Mieszkała w nich rasa Potomków Nocy, zwanych potocznie wampirami. Istoty te od lat uchodziły za zagadkowe, skryte stworzenia, nie pokazujące się zwykłym ludziom. Żyły one w swoim własnym, leśnym świecie z dala od centralnych części miast. Obie rasy wzajemnie się tolerowały do czasu, aż na obrzeżach Metrisundu coraz częściej zdarzały się niewyjaśnione morderstwa. Ginęli ludzie z różnych warstw społecznych, a władcy Lenoi stwierdzili, iż zabójcami muszą być przedstawiciele wampirów. Bez ostrzeżenia wypowiedzieli im wojnę, która każdego roku pochłania tysiące istnieć.

          Lenoia utraciła swoje zasoby pieniężne. Mieszkańcy zaczęli cierpieć głód oraz pragnienie, a lekarstwa kończyły się w zastraszającym tempie. Królestwo, które niegdyś było klejnotem koronnym świata stało się miejscem wypełnionym bólem, śmiercią oraz strachem.

*******

          Zbliżało się słoneczne, jesienne popołudnie. Choć na niebie znajdowały się nieliczne chmury, odczuwało się niską temperaturę. Jednakże przymrozek nie przeszkadzał mieszkańcom w załatwianiu ich codziennych spraw, ponieważ ulice Metrisundu tętniły życiem-co chwilę przejeżdżali nimi samotni jeźdźcy lub konne powozy, a chodnikami maszerowały grupy ludzi.

          Na grzbiecie białej klaczy, która spokojnym krokiem przemierzała główną aleję stolicy siedział młody, blond włosy mężczyzna. Jego kosmyki wychylały się spod kaptura pomarańczowej peleryny, falującej na silnym wietrze. Miał duże, niebieskie oczy, które stanowiły prawdziwą rzadkość w Lenoi, gdyż większość mieszkańców posiadała zielone, bądź brązowe tęczówki. Trzy poziome kreski na jego policzkach, przypominające lisie wąsy nadawały mu zadziornego wyglądu, lecz usta blondyna układały się w poziomą, zasmuconą linię. Od czasu wybuchu wojny między wampirami i ludźmi tylko nieliczni mieszkańcy Metrisundu potrafili utrzymywać uśmiech na swojej twarzy. Natomiast większość nawet nie starała się ukrywać swojego niezadowolenia, dlatego też nastrój jeźdźca nie wywołał wśród przechodniów żadnego zainteresowania. 

          Gdy przejeżdżał obok baru "Zatrute jabłko", gdzie zatrzymywali się wielbiciele dobrego jedzenia oraz mocnego alkoholu, usłyszał za sobą znajomy, życzliwy głos.

          - Panie Uzumaki! Proszę zaczekać!

          Blondyn w zawrotnej szybkości ściągnął lejce i zatrzymał klacz, która w odwecie głośno na niego parsknęła. Poklepał konia po boku szyi, aby go udobruchać i obrócił głowę w stronę, z której dobiegało go wołanie. Ujrzał obok tylnego wejścia do karczmy pulchnego, barczystego mężczyznę, który obdarzył go szerokim uśmiechem. Stał on obok drewnianych skrzyń, w których znajdowały się świeże warzywa oraz owoce.

          - Pan Akimichi - odparł jeździec unosząc kąciki ust. - Dzień dobry. Jak się pan miewa? Nie dokucza już panu ta przepuklina?

          Jego rozmówca machnął ręką i odrzekł.

          - Dzięki pomocy tak wspaniałego lekarza, jak ty już nic mnie nie boli. Czuję się pełny sił. Jak nowo narodzony!

          - Cieszy mnie to. Ale lepiej żeby się pan teraz nie przemęczał. Te skrzynie wyglądają na ciężkie. Lepiej niech nie nosi ich pan sam.

          - O to się nie martw. Mój syn, Chouji pomoże zabrać mi je na zaplecze karczmy. Może wpadniesz do nas na małe piwko?

          Blondyn pokręcił przecząco głową i odparł z uśmiechem:

          - Przykro mi, ale jestem już wykończony i mam ochotę jedynie odpocząć we własnym domu.

          - Rozumiem - mruknął mężczyzna i wskazał ruchem głowy na kołczan oraz srebrny łuk, przyczepiony do siodła. - Widzę, że znów trenowałeś. Podziwiam cię, Naruto. Ja wolę nie dotykać broni, bo pewnie szybciej zrobiłbym krzywdę sobie niż komuś.

          Jeździec zachichotał cicho.

          - W gruncie rzeczy uczę się celnego strzelania z łuku jedynie do obrony lub w ostateczności do polowania na zwierzęta. Żyjemy w ciężkich czasach, więc każdy z nas musi sobie jakoś radzić. 

          - Myślałem, że uczysz się posługiwać bronią, aby walczyć z wampirami.

          Błękitnooki raptownie spuścił wzrok, a z jego twarzy zniknął radosny uśmiech.

          - Nie chcę mieszać się w tę wojnę - wyjaśnił jeździec. - Jestem lekarzem i powinienem ratować życia, a nie je odbierać.

          - Ale wampiry to nie ludzie - wzruszył ramionami pan Akimichi. - To bestie. Mordercy. Plaga, którą trzeba wytępić. Świat byłby bez nich lepszy. 

          - Świat bez nich, czy też z nimi zawsze będzie okrutny.

          - Więc sądzisz, że wojna nie jest słuszna?

          Blondyn podniósł wzrok i wbił przeszywające spojrzenie w twarz mężczyzny.

          - Żadna wojna nie jest słuszna. Niesie ze sobą jedynie śmierć i zniszczenie. Mordowanie się nawzajem do niczego nas nie doprowadzi. 

          - A może jednak doprowadzi? Pozbędziemy się tych plugawych istot. Wyplewimy wszelkie niepotrzebne chwasty.

          Naruto westchnął głęboko. Nie zgadzał się z poglądami mężczyzny. Uważał, iż każdy ma prawo do życia, a ludzie nie powinni decydować nad losem wampirów. Jako lekarz pragnął ratować każde istnienie, więc nawet, jeśli trafiłby mu się Potomek Nocy uratowałby go bez chwili wahania. Para królewska zabroniła ludziom utrzymywania kontaktów z wampirami i gdyby udzielił mu pomocy otrzymałby karę śmierci, ale dla blondyna ważniejsze były jego własne przekonania niż groźba utraty życia. 

          Jeździec nie miał ochoty na dłuższą konfrontację z panem Akimichi, dlatego też skłonił mu się nisko i rzekł:

          - Bardzo miło nam się rozmawiało, ale muszę już jechać. Mam nadzieję, że niedługo się zobaczymy.

          - Do widzenia, Naruto - uśmiechnął się mężczyzna. - Jedź ostrożnie.

          Blondyn pokiwał w zamyśleniu głową i chwycił wodze zmuszając konia do ruchu. Nie miał już ochoty na kolejne rozmowy ze swoimi sąsiadami, dlatego też popędził galopem w stronę swojej posiadłości, która znajdowała się po drugiej stronie metropolii.

          W czasie drogi natknął się na oddział Łowców. Byli to specjalnie wyszkoleni wojownicy Lenoi, którzy mieli za zadanie porywanie wampirów oraz dostarczanie ich na zamek, gdzie najczęściej Potomkowie Nocy byli brutalnie mordowani. Posiadali oni umięśnione, wytrenowane ciała, których atuty pokazywali przez skąpe stroje-mieli założone jedynie długie do kolan, fioletowe przepaski biodrowe ozdobione szerokim, złotym paskiem. Co było dla Naruto najdziwniejsze to to, iż ubierali się tak w każdej porze roku. Nawet w zimie wypinali dumnie nagie piersi, jakby mróz zupełnie im nie przeszkadzał. Ich śniada cera kontrastowała z kruczoczarnymi długimi włosami oraz oczami, przypominającymi dwa rozjarzone węgle. Jednakże największy strach budziły ich śmiercionośne bronie-długie, metalowe dzidy, które nosili zawsze przy sobie. 

          Choć blondyn minął Łowców w zawrotnej szybkości zdołał usłyszeć strzępek rozmowy. Najstarszy mężczyzna przechwalał się przed swoimi młodszymi kolegami, że wczorajszego dnia własnoręcznie udusił nastoletniego wampira. Pozostali wojownicy wpatrywali się w niego z podziwem i gratulowali mu odwagi, na co Naruto pokręcił głową z niedowierzaniem. Nie wiem, od kiedy zamordowanie dziecka to powód do przechwałek...pomyślał i popędził klacz, która dorównywała szybkością błyskawicy. 

           Po upływie kilku minut znalazł się przed czarną, żelazną bramą odgradzającą posesję od chodnika. Zeskoczył z konia i otworzył wiatę, po czym wraz ze swoim wierzchowcem ruszył w głąb ogrodu. Był to równo przystrzyżony trawnik, który pośrodku przecinała piaskowa ścieżka prowadząca w stronę stajni oraz wejścia do posiadłości. Dokoła wyrastały mocarne, liściaste drzewa, a gdzie nie gdzie znajdowały się pojedyncze krzewy.

          Blondyn dotarł do drzwi stajni, otworzył je jednym ruchem i wszedł do pomieszczenia, gdzie oprócz jednego, pustego boksu znajdowały się cztery kolejne, w których spokojnie stała reszta koni. Gdy ujrzały   swojego pana wszystkie radośnie zarżały.

          - Co za komitet powitalny - uśmiechnął się Naruto. - Właśnie dlatego wolę zwierzęta od ludzi.

          Ściągnął z klaczy swój sprzęt jeździecki oraz broń i schował ją do drewnianej szafki, znajdującej się po drugiej stronie stajni. Następnie wprowadził konia do wolnego boksu i poklepał go po spoconej szyi.

          - Świetnie się spisałaś, Śnieżko. Należy ci się odpoczynek. 

          Podarował umęczonemu zwierzęciu okazałą ilość wody oraz przekąsek, po czym wyszedł z przedziału. Następnie kolejno sprawdził pomieszczenia Demona, Romea, Julii oraz Karmelu, aby przekonać się, czy wszystkie konie mają pożywienie. Na szczęście żadne z nich nie było głodne, dlatego też Naruto pożegnał je uśmiechem i wyszedł ze stajni.

          Gdy miał już się skierować w stronę domu, usłyszał z dalszych części miasta głośne, upiorne krzyki.

          - Wampir!

          - Łapać wampira!

          Blondyn ze smutkiem spoglądał, jak po drugiej stronie ulicy oddział Łowców znika w głębi następnej alei, w której najprawdopodobniej spotkali Potomka Nocy.

          - Znów kogoś zamordują - mruknął pod nosem Naruto. - Obyś to nie był ty, tato.

          Po tych słowach nerwowo przymknął powieki, a jego dłonie zacisnęły się w pięści. Odetchnął głęboko i podszedł do drzwi posiadłości.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jak podoba Wam się prolog nowego opowiadania?

Może być w nim sporo niejasności, ale zostaną one wyjaśnione w dalszych rozdziałach. 

Dziękuje Wam bardzo za wszystkie komentarze pod pierwszym wpisem. Było ich dość dużo i pokazały mi, czego się powinnam trzymać, a co mogę poprawić. Starałam się zastosować do Waszych rad w tym prologu.

Następna notka prawdopodobnie pojawi się dopiero za dwa tygodnie, gdyż w czwartek i piątek nie ma mnie w mieście. Wyjeżdżam z klasą w góry na dwa dni, a w sobotę i niedzielę będę pewnie chciała odpocząć. Jeśli będę miała mało lekcji to może pierwszy rozdział zostanie opublikowany w przyszły weekend. Jeśli nie to dopiero napiszę go w pierwszym tygodniu października.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~