"Serce mroku" ~ Rozdział 16

W którym płyną łzy Telepaty...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~

          Sierp księżyca, widniejący na nocnym niebie, obrzucał bladym światłem niewielką posiadłość, której ściany przenikał przeraźliwy, dziecięcy krzyk. W sypialni, znajdującej się na drugim piętrze budynku, stała skromna, drewniana kołyska. Pod licznymi kocykami, leżał w niej mały, złotowłosy chłopczyk, którego kosmyki przyklejały się do zapłakanych policzków. Zmęczonymi, opuchniętymi oczami wpatrywał się w sufit, który - podobnie jak pozostały obszar pokoju - skąpany był w ciemnościach. Nerwowo wymachiwał nóżkami i rączkami, zrzucając przy tym chłodny opatrunek, leżący na jego czole i mający za zadanie obniżyć gorączkę.

         Minato stał pochylony nad rozpaczającym maluchem, wściekle zaciskając dłonie na barierkach kolebki. Podbródek i ramiona mężczyzny potężnie drżały, kiedy spod powiek ponownie wypłynęły łzy i potoczyły się wzdłuż twarzy. Gdy wrzask Naruto powtórnie odbił się od ścian komnaty, Namikaze osunął się na kolana, tracąc równowagę. Zaniósł się gwałtownym płaczem, przyciskając czoło do oparcia i czując, że opuszczają go dotychczasowe siły. Nie wiedział, co powinien zrobić, jak się zachować, kiedy jego syna pogrążała choroba. Był sam, opuszczony, w obcej osadzie pełnej nieznanych ludzi. Mieszkał w miasteczku od tygodnia, gdy to wycieńczony i zrozpaczony decyzją Rady Księżyca wyjechał z Kolonii, decydując się na wykorzystanie ostatniej deski ratunku - zwrócenia się o pomoc do swego przyjaciela, Sasori'ego, który mimo tego, iż był człowiekiem, wspierał wampiry. Kiedy czerwonowłosy ujrzał blondyna, z przemarzniętym i wygłodniałym dziecięciem na rękach, pozostawił mu dom, ale - by nie przykuwać uwagi miejscowej ludności - odszedł z Enduru. Z tego powodu, Minato czuł się opuszczony, co pogłębiał fakt, iż Łowcy, wyjątkowo dotknięci ucieczką Telepaty, wyznaczyli nagrodę za dostarczenie im jego głowy. Nie miał odwagi wyjść na ulicę - musiał zaczekać aż sprawa przycichnie, gdyż przypadkowy przechodzień mógłby go rozpoznać i doprowadzić do niego wojowników. Poprzednim razem utracił żonę, którą bestialsko zamordowali. Nie przeżyłby, gdyby także odebrali mu ukochanego synka. Przez to nie miał możliwości skorzystania z usług miejscowego lekarza - nie zdziwiłby się, gdyby medyk, który niegdyś przysięgał bronić życia, własnoręcznie zabiłby jego i Naruto tylko po to, by zyskać obiecane złoto. Dodatkowo, w posiadłości, mimo usilnych starań, Namikaze nie odnalazł lekarstw ani ziół, które ukróciłyby mękę dziecka. Jedyne, co mógł zrobić, to chłodne okłady, w zamierzeniu zbijające temperaturę oraz modlenie się do wszystkich, znanych bóstw - może choć jedno zdecydowałoby się wysłuchać jego próśb.

          - Rodzice nie powinni grzebać własnych dzieci - wyszeptał, ocierając rękawem koszuli zamglone tęczówki.

          Z trudem powstał z ziemi, wsłuchując się w rozdzierający głos chłopczyka. Gdy wyprostował obolałe plecy, przeniósł spojrzenie na twarz malca, przyglądając się jego błękitnym oczom - tak podobnym kolorem i kształtem do spojrzenia Telepaty, włosom o identycznym odcieniu, jakie posiadały kosmyki mężczyzny, zaciśniętym piąstkom, które Minato mógł schować we własnych dłoniach...

          Namikaze przeżył dwa stulecia. Pamiętał czasy, kiedy Potomkowie Nocy i ludzie żyli w harmonii. Jednak wcześniej, gdy miłość do człowieka nie była zagrożeniem, pomiędzy obiema rasami Minato nie odnalazł osoby, którą mógłby pokochać. Widział śmierć swoich dziadków, rodziców, braci i sióstr. Pozostał ostatnim przedstawicielem rodu aż nagle, niespodziewanie, na swojej drodze spotkał Kushinę. Dzięki niej, kobiecie o niebywałym temperamencie, a równocześnie delikatności i czułości, wampirza długowieczność przestała być dla blondyna przekleństwem, a stała się błogosławieństwem. Po wzięciu ślubu, który potajemnie odprawili w starodawnym obrzędzie Potomków Nocy, długi czas starali się o dziecko, mające być owocem ich wspólnej miłości. Pragnęli razem stać przy łóżeczku chłopczyka i trwając w swoich objęciach, wpatrywać się w jego uśmiechniętą buzię... A tymczasem Minato, w całkowitym osamotnieniu, czuwał przy kołysce swojego synka, którego usta wykrzywiały się w grymasie bólu.

          - Nasza przyszłość nie miała wyglądać w taki sposób, Naruto - stwierdził z goryczą, po czym uśmiechnął się ponuro. - Twoja mama odeszła, a obaj jej teraz potrzebujemy, ale wiesz - pogładził dłonią policzek chłopczyka, po czym złożył pocałunek na jego rozgorączkowanym czole. - Uczynię wszystko, aby ją zastąpić.

          Kiedy wargi mężczyzny odsunęły się od skóry dziecka, malec zaprzestał krzyku i płaczu - tylko wpatrywał się zaciekawionym spojrzeniem w twarz swojego taty, który otoczył go ramionami i wziął na swoje ręce. Naruto wtulił twarz w serce mężczyzny, przymykając powieki, jakby jego rytm kołysał go do snu. Nawet przez materiał bluzki, Minato odczuwał gorąc, jaki bił od czoła chłopczyka. Poczuł, że na myśl o chorobie malca, w kącikach oczu ponownie zgromadziły się łzy, lecz w porę zdołał nad nimi zapanować - zauważył bowiem, iż jego nastrój wyraźnie udziela się dziecku. Zamiast pozwoleniu łzom swobodnie płynąć, Namikaze nabrał w płuca okazałą ilość powietrza, po czym począł nucić starodawną kołysankę, jaką niegdyś wyśpiewywała mu jego matka. W pamięci mężczyzny zatarły się słowa pieśni - przypominał sobie, iż opowiadały historię ludzi oraz Potomków Nocy, nad których szczęściem i bezpieczeństwem czuwały gwiazdy, lecz nie potrafił dokładnie zrekonstruować tekstu utworu. Natomiast w jego głowie precyzyjnie zapisała się melodia - pełna głębokich, spokojnych dźwięków, która z łatwością potrafiła ukoić rozjuszone nerwy.
          Blondyn przechadzał się wzdłuż sypialni, z gracją wymijając zakończenia mebli, podczas gdy jego głos wypełniał obszar komnaty. Od czasu do czasu, kiedy malec niespodziewanie wykonał gwałtowniejszy ruch w jego ramionach, Minato przerywał pieśń, zastępując ją cichymi pocieszeniami oraz drobnymi pocałunkami. Zauważając, iż chłopczyk się uspokoił i ponownie przycisnął głowę do jego klatki piersiowej, mężczyzna wznawiał wyśpiewywanie kołysanki.
          Nagle zatrzymał się w pół kroku, przystając przed ubrudzoną szybą okna, na której zauważył zacieki pozostawione przez wczorajszy, rzęsisty deszcz. Dzięki swemu wyostrzonemu, wampirzemu spojrzeniu, mógł swobodnie przyglądać się nocnemu krajobrazowi - wysokim drzewom, które na tle granatowego nieba przypominały wyglądem nieruchomych wojowników, szykujących się do ataku, łagodnym wzniesieniom i opadaniom terenu, uśpionym domom miasteczka oraz opuszczonym ulicom. Cisza, jaka panowała wewnątrz osady wywoływała w nim niepokój - miał wrażenie, że przesadny spokój jest zapowiedzią rozpętania się chaosu. Wydawało mu się, iż za chwilę zjawi się szukający go oddział Łowców, który gwałtem wtargnie do budynków Enduru i przeszukawszy je od piwnicy po strych, odnajdzie go wraz z dzieckiem. "Z pewnością wyprowadziliby mnie na plac główny, odebrali syna i zamordowali na moich oczach, po czym dokonaliby mojej publicznej egzekucji" pomyślał, nerwowo zaciskając powieki.
          Kiedy komnatę wypełniła ostatnia nuta kołysanki, Minato z zaciekawieniem otworzył oczy, gdy do jego uszu dotarł dźwięk miarowego oddechu. Przeniósł wzrok na twarz Naruto z radością odkrywając, iż chłopiec zdołał zasnąć i od kilku minut musiał znajdować się świadomością w świecie dziecięcych marzeń. "Ciało najlepiej się regeneruje, podczas snu swego właściciela" rzekł w myślach mężczyzna, mając nadzieję, że po przebudzeniu stan chłopca się polepszy.
          Dopiero teraz, kiedy posiadłością nie wstrząsał już krzyk chłopczyka, Minato odczuł jak strasznie jest zmęczony - przenikliwy ból rozsadzał mu głowę, mięśnie dokuczały, jakby się poskręcały, ręce drżały, a nogi były ciężkie, jak gdyby wykonano je z ołowiu. Był wycieńczony psychicznie - męczyło go ciągłe ukrywanie swego istnienia i życia własnego syna, bezustannie egzystował w strachu - przed utratą Naruto, Łowcami, ponowną, desperacką ucieczką od śmierci. Nie wiedział czy dla niego oraz dziecka nadejdzie następny dzień - zawsze ktoś mógł włamać się do posiadłości i zamordować ich we śnie. Z tego powodu, Namikaze niemal nie sypiał - przymykał oczy na kilka minut, po czym podrywał się, biegł do okna i upewniał się, że alejami osady nie przechadzają się ludzcy wojownicy. Zdawał sobie sprawę, iż jego zachowanie jest bliskie histerii, jednak, gdy tylko spojrzał na swego synka, utwierdzał się w przekonaniu, że warto wykorzystać wszelkie możliwe środki ostrożności, aby móc zapewnić mu bezpieczeństwo.
          Mężczyzna oparł czoło o chłodną ścianę, której temperatura wpływała kojąco na nagły przypływ migreny.
          - Nie mam pojęcia, jak długo będę potrafił walczyć ze strachem - wyszeptał bezdźwięcznie, a po jego policzku spłynęła pojedyncza łza.

*******    

         
          Gniewnym chodem, Minato przemierzał korytarze kryształowej twierdzy. Błyskawicznie pokonywał poszczególne zakręty i zręcznie przeskakiwał rzędy schodów, lecz od kiedy opuścił salę obrad stał się rozwścieczony i rozkojarzony, przez co nie potrafił odnaleźć drogi prowadzącej w stronę głównej bramy Emiburu. Niczym w labiryncie, błądził przejściami twierdzy, jednocześnie narzucając tempo, dzięki któremu Pełnia z trudem dotrzymywała kroku swemu panu. Wilczyca, wywieszając język, prędko dreptała przy nogach blondyna, od czasu do czasu zerkając granatowymi tęczówkami na twarz mężczyzny. Oczy Potomka Nocy na zmianę przybierały błękitny i szkarłatny odcień. Kiedy pod powiekami ponownie błysnął krwisty kolor, zwierzę z lękiem spuszczało wzrok, bowiem Minato nie należał do osób, które łatwo poddają się wpływowi gniewu. Spotkanie z Radą Księżyca musiało doszczętnie rozjuszyć jego nerwy, skoro wewnętrzna złość przekładała się na zewnętrzny wygląd. Pełnia nie lękała się swojego właściciela - od momentu, w którym zdecydował się nią zaopiekować, dobrze ją traktował - otaczał miłością i troską. Dbał, by nigdy nie zabrakło jej pożywienia. Pielęgnował futro, pazury i zęby wilczycy, a także twierdził, iż jest członkiem jego rodziny. Zwierzę, przyglądając się zachowaniu blondyna, martwiło się aspektem jego postępowania - gdy targały nim silne emocje, stawał się nierozważny. Podejmował pochopne decyzje, nie analizując ich prawdopodobnych skutków. Teraz, kiedy okazało się, że członkowie Rady Księżyca planowali wyciągnąć swoje szpony w stronę Naruto i zaangażować go w udział w między-rasowej wojnie, a Minato miał za zadanie dostarczenie Księgi Prawdy, musiał wystrzegać się lekkomyślnych postanowień i dokładnie przemyśleć najdrobniejszy szczegół własnych działań.
          Namikaze zacisnął pięści i nagle syknął z bólu, kiedy przypomniał sobie, iż kilka minut wcześniej, przy uderzeniu w kryształowy stół, dotkliwie zdarł skórę z palców dłoni. Świeże rany powtórnie się otworzyły, sprawiając, iż wzdłuż ręki Telepaty spłynęły cienkie strużki krwi. Na moment przystanął, po czym oparłszy plecy o ścianę, wciągnął w płuca okazałą ilość powietrza, następnie z głośnym świstem wypuszczając je nozdrzami. Zacisnął powieki, jednocześnie starając się opanować drżenie kolan, które niespodziewanie się pod nim ugięły. Runął na posadzkę, gryząc usta z cierpienia, jakiego dostarczały mu skaleczenia.
          Kiedy z ran przestała sączyć się szkarłatna ciecz, mężczyzna westchnął głęboko, pozwalając wilczycy troskliwie polizać się po twarzy. W podziękowaniu delikatnie się uśmiechnął i posłał Pełni uspokajające spojrzenie, na które odpowiedziała radosnym ruchem ogona.
          Minato gwałtownie spoważniał, gdy powrócił pamięcią do przebiegu obrad Rady Księżyca. W jego głowie odbijały się echem wypowiedzi członków zgromadzenia, ich sarkastyczne śmiechy i uwagi. Oczyma wyobraźni widział twarze Potomków Nocy, wykrzywione w pogardliwym grymasie, jakby za wszelką cenę próbowali mu udowodnić, że jest zaledwie figurą w grze, jaką prowadzą - nic nie wartą, którą mogą utracić i w żaden sposób nie zostaną dotknięci jej brakiem.
          - Jadowite żmije - mruknął pod nosem. - Każde wasze słowo jest przepełnione trucizną.
          Pokręcił głową z niedowierzaniem, przypominając sobie fragment spotkania, w którym wampiry poruszyły temat wykorzystania syna Telepaty do osiągnięcia własnych korzyści. Nie mógł uwierzyć, że tyle lat spędzonych na odizolowaniu od Naruto, by zagwarantować mu bezpieczeństwo, mogło pójść na marne przez zgraje rozkapryszonych urzędników. Celowo nie informował własnego dziecka o tym, że zdołał wydostać się z ludzkiej twierdzy i utrzymać się przy życiu. Choć ból rozrywał mu serce, gdy z ukrycia przypatrywał się jego błękitnym tęczówkom i czarującemu uśmiechowi, nie mógł się do niego zbliżyć - od dłuższego czasu czuł się obserwowany. Początkowo sądził, iż Łowcy wznowili swoje poszukiwania, ale po dzisiejszych obradach ma wrażenie, że to członkowie Rady Księżyca poruszali się jego śladami. Zawsze pragnęli go kontrolować, więc nie poczułby się zdziwiony, gdyby przypuszczenia okazałyby się mieć potwierdzenie w rzeczywistości. Lecz, jeżeli moje założenia są słuszne może to oznaczać, iż sam naprowadziłem ich na trop mojego dziecka, pomyślał z lękiem, głośno zgrzytając zębami. Coraz bardziej przekonany do prawdziwości swojej dedukcji, zmarszczył brwi. Jego kły gwałtownie się wydłużyły, a tęczówki wypełnił bordowy odcień. Odczuł, że robi mu się straszliwie gorąco, jakby powietrze wyraźnie zgęstniało i znacząco podniosło temperaturę. Na jego policzkach pojawiły się różane wykwity. Nie mógł złapać tchu - klatka piersiowa unosiła się i opadała w zabójczym rytmie, choć nie pobierała tlenu. Potrzebował wiatru, który owionąłby jego twarz i wypełniłby płuca.
           Z trudem powstał z posadzki, po czym puścił się biegiem wzdłuż korytarza. Zdezorientowana Pełnia przez kilka sekund wpatrywała się w miejsce, gdzie przed sekundą siedział jej pan, po czym głucho kłapnęła szczękami i popędziła za blondynem. Minato mknął przejściami Emiburu, obijając się o ściany i filary. Przez przyspieszony, płytki oddech, który dostarczał zbyt małą ilość tlenu, jego organizm prędko się męczył, o czym świadczyły kropelki potu występujące na czole mężczyzny. Zręcznie przeskoczył kolejne półpiętro schodów i pokonał ogromną, otwartą salę o kolistym kształcie, którą zdobiły rzeźby wampirów - wielkich odkrywców, uczonych i artystów. Po drugiej stronie komnaty dostrzegł pięć wejść do osobnych korytarzy, prowadzących w różne miejsca kryształowego pałacu. Zrozpaczony, nie wiedząc którą drogę powinien wybrać, by wydostać się na zewnątrz, miał ochotę wyskoczyć przez okno - byle tylko zaczerpnąć świeżego powietrza i odegnać od siebie natłok przerażających myśli. W głowie bezustannie powtarzał imię swojego syna, jakby miał nadzieję, że usłyszy jego odpowiedź. Niestety, nikt nie odpowiadał. 
          - Naruto - powiedział na głos, który odbił się echem od ścian pomieszczenia.
          Przez chwilę stał w miejscu, mając nieodparte wrażenie, że za chwilę się udusi. Pchany przeczuciem, ponowił bieg, kierując się w środkowe wejście. Początkowo gnał wąskim przejściem, przytłoczony blaskiem śnieżnobiałych ścian, aż nagle znalazł się w kolejnym pomieszczeniu - tym razem mniejszym, pozbawionym ozdób, zbudowanym na planie prostokąta. Kąciki ust mężczyzny nieznacznie się uniosły, gdy po przeciwległej stronie dostrzegł cel swojej wędrówki - główne wrota, których lewe skrzydło było uchylone i przebijał się przez nie blask promieni słonecznych.
          Ostatni raz przyspieszył, dorównując prędkością specjalnie szkolonym koniom wyścigowym. Naruto, pięć kroków do wyjścia. Naruto, cztery. Naruto, trzy. Naruto, dwa. Naruto!
          Przeskoczył przez wąską szczelinę, przedzierając się na otwarte powietrze, które natychmiast wciągnął w płuca. Gdy po ciele mężczyzny przebiegły straszliwe dreszcze zmęczenia, opadł na kolana, podpierając się rękoma, by nie runąć na twarz. Oddychał głęboko, rozkoszując się zapachem trawy, który niósł wiatr. Uśmiechnął się w stronę nieba, gdy odczuł na karku przyjemny, słoneczny dotyk, po czym zmierzwił sierść wilczycy, która merdając ogonem radośnie lizała go po policzkach. Pełnia wesoło przechadzała się wokół blondyna, od czasu do czasu przypatrując się jego oczom - przybrały przenikliwą, niebieską barwę. W istocie, kiedy tylko opuścił mury Emiburu, Minato odzyskał jasność myślenia, jednocześnie stwierdzając, że niepotrzebnie poddał się wpływom gwałtownych przeżyć - był pewny, że członkom Rady Księżyca zależało na tym, by złamać w nim ducha. Postawił im trudne warunki, z których musieli się wywiązać, jeśli chcieliby odzyskać Księgę Prawdy. Gdyby udało im się go wyniszczyć mentalnie, przestałby być dla nich zagrożeniem. Tak, to było ich zamierzenie, pomyślał, uśmiechając się triumfalnie. Nagle gwałtownie spoważniał, po kolei przypominając sobie poszczególnych członków Rady Księżyca oraz ich osobliwych umiejętności. Wściekle przegryzł wargę, odkrywając powód swoich nagłych duszności i podwyższonego niepokoju. Urok, mruknął posępnie wewnątrz swojej głowy. Kilkoro z nich posiada niespotykane cechy umysłowe, które pozwalają im - podobnie jak Telepatom - panować nad cudzymi myślami, wywoływać wizje, a nawet zmieniać funkcjonowanie mózgu. Ktoś musiał włamać się do mojej jaźni i użyć swoich mocy. Na szczęście, w przeciwieństwie do mnie, ich potęga ma ograniczony zasięg - funkcjonowała wyłącznie wewnątrz Emiburu, a także posiada ograniczony czas działania. Jak mogłem być tak nieostrożny, by pozwolić im przejąć nade mną kontrolę?!
          - Trzeba być potworem, by zniżać się do wykorzystywania metod nadzorowania myśli - syknął, powstając z ziemi.
          Zignorował niezrozumiałe spojrzenia strażników twierdzy, którzy wzruszyli ramionami, nie rozumiejąc zmiennej nastrojowości Telepaty.
          - Musimy jak najprędzej się stąd oddalić - oznajmił Minato, obrzucając wilczycę stalowym spojrzeniem. - To niebezpieczne miejsce, nad którym rządy sprawuje plugawe robactwo.
          Pełnia ze zrozumieniem skinęła łbem. Gdy oboje obrócili się na piętach, mając zamiar skierować się w stronę wyjścia z Kolonii, do uszu Namikaze dotarł znajomy głos, który w jego mniemaniu zabrzmiał równie nieprzyjemnie jak drapanie pazurów o metal:
          - Panie Minato! Proszę zaczekać!
           Dłoń blondyna wślizgnęła się pod płaszcz i chwyciła rękojeść miecza, następnie wysuwając długą, błyszczącą klingę, odbijającą oślepiające, słoneczne światło. Krokiem wykwintnego tancerza wykonał zgrabny obrót, po czym wymierzył ostrze w klatkę piersiową przywódcy zgromadzenia Rady Księżyca. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Witajcie kochani :)

Bardzo się cieszę, że nareszcie mogę do Was powrócić, a także wznowić prowadzenie bloga i pisania opowiadań. Szczerze powiedziawszy, stęskniłam się za tym zajęciem. Moja długa nieobecność była spowodowana dużym natłokiem nauki, a także kilkoma sprawami prywatnymi, które ograniczały moje możliwości częstszego używania internetu. Jednak mam nadzieję, że od dzisiejszego dnia wpisy będą pojawiały się w krótszych odstępach czasu. Dziś prezentuję Wam 16 rozdział "Serca mroku". Mam wobec niego odrobinkę mieszane uczucia, ponieważ ostatni raz zaglądałam do wampirzej historii dwa miesiące temu. Ta dłuższa przerwa sprawiła, że miałam problem z wpasowaniem się w dalszy ciąg opowiadania. Będę cierpliwie czekać na Wasze opinie, ale mam nadzieję, że mimo moich obaw, notka Wam się spodobała, a jeśli nie to spróbuję się zrekompensować następnymi publikacjami :)

Teraz parę spraw organizacyjnych.

Kochani, serdecznie dziękuję za opinie w sprawie dodania nowych opowiadań pod poprzednim postem. Przeczytałam wszystkie komentarze(na niektóre nie zdążyłam jeszcze odpowiedzieć, ale obiecuję to zrobić w ciągu kilku najbliższych dni) i dzięki nim postanowiłam opublikować na blogu zarówno nową historię SasuNaru, jak i opowiadania o Lokim oraz Thorze. Zaczną się one pojawiać po zakończeniu one-shota pt."Bezsilny" oraz kilku najbliższych rozdziałach "Serca mroku".

Ze względu na to, że od jutra zaczynają się ferie świąteczne, postaram się w czasie ich trwania dodać kilka notek. Planuję zakończyć one-shot i jeśli mi się uda, to przed wigilią spróbuję jeszcze dodać jakąś króciutką, świąteczną historyjkę ;)

Wszystkie blogi, które obserwuję i na jakich pojawiły się nowe posty, niebawem odwiedzę, przeczytam publikacje i pozostawię swoje opinie.

Serdecznie pozdrawiam i do następnego wpisu :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~